Persfotograaf Christophe De Muynck (55) is een man met vele levens. Hij startte ooit kinderwinkel Basile in Nieuwpoort, baatte kruidenierszaak Wildkop uit en vloog als steward bij Virgin. Vandaag legt hij beelden vast voor zowat elke Belgische krant en trekt hij, terwijl Russische raketten boven Oekraïne suizen, met zijn camera naar het front. We ontmoeten hem in zijn kleine Gentse studio, achter de kotgebouwen van zijn moeder. In de verwilderde tuin wapperen hippievlagjes – een cadeau van vriend en filmregisseur Felix van Groeningen – en binnen stapelen de externe harde schijven zich op. Hij is een hopeloze romanticus, een spraakwaterval en iemand die zijn interesse scherpstelt op mensen. Dat is Christophe in één frame; wat daarop volgde, vulde onze geheugenkaart – letterlijk én figuurlijk – met zijn 2025 in volle resolutie.
Van filmfestivals naar frontlinies
Christophe rolde niet vanzelf de fotografie in. De klik kwam via Felix van Groeningen, die hem meenam naar filmfestivals. “Dankzij hem en mijn boekhoudster – mijn tweede moeder – werd het mijn zelfstandige activiteit. Waar mijn maten panikeren op zondagavond, kijk ik net uit naar maandagochtend.” Hij noemt zichzelf een atypische persfotograaf: iemand die contact houdt met zijn geportretteerden, zijn concullega’s alles gunt en via beelden hoofdstukken afsluit. “Zo vloog ik ooit naar Firenze om een ex te fotograferen.” Een interview over een hulpkonvooi bracht hem onlangs naar Oekraïne. “Werken waar er elke seconde een bom kan vallen? Ik doe graag abnormale dingen. Zo trok ik ook naar een militaire – lagere – school in Kiev, benieuwd of zesjarigen daar ook spelen na de les.” De Oekraïnse veerkracht raakt hem diep, al begrijpt hij niet waarom zoveel mannen hun thuisland ontvluchten. “Kok of mecanicien: je kan op zoveel manieren helpen.”
Uit de donkere kamer
Een moment om in te kaderen speelt zich voor Christophe eigenlijk elke zondag af: ontbijten met zijn drie zonen in Faja Lobi in Gent. “De goedkoopste koffie én een pistolet met ei en spek voor €4,50”, lacht hij. “Iedereen vertelt over zijn week, soms schuift er een maat of lief mee aan, en de app Chwazi beslist wie betaalt.” Dat hij daar opnieuw van kan genieten, vindt hij zijn grootste overwinning. “Net na mijn scheiding was dat te pijnlijk. Als ik mijn kinderen zag, zag ik hun moeder voor me.” Zijn dieptepunt lag rond de vorige jaarwisseling, nadat hij zichzelf maandenlang kapot had gewerkt uit angst om opdrachten te verliezen. “Ik nam geen verlof, lachte niet meer en twijfelde aan alles, zelfs aan mijn relatie. Het voelde alsof ik mijn kinderen en exvrouw bedroog. Dat faalgevoel vrat aan mij.” Met hulp van een psychiater klom hij weer omhoog. “Ik heb een fantastische madam bij wie ik mezelf kan zijn en mijn zonen doen het goed. Meer hoeft 2026 voor mij niet te zijn.”
Hét wereldbeeld strikken
Feestdagen lopen bij Christophe nooit volgens het boekje, mede door het co-ouderschap. “Verjaardagen zijn voor mij toch belangrijker.” Zijn familie heeft dan ook hun eigen Munckie-tradities. “Mijn drie zonen en ik hebben ooit samen een tattoo laten zetten: elk een Romeins cijfer van I tot IV. Als ze het niet gingen doen, moesten ze van achternaam veranderen”, knipoogt hij. Het glas heft Christophe dit jaar op alle Oekraïners, maar zijn grootste wens blijft onveranderd: een beeld maken dat de wereld rondgaat. “Denk aan het Afghaanse meisje met de groene ogen van Steve McCurry. Kwestie van de juiste persoon op het juiste moment te zijn.” Zijn goede voornemen? “Zowel mijn vriendin als ik kunnen boos kijken, dus willen we bewuster lachen. Te beginnen naar elkaar, elke ochtend.”
Bijzonderste personen voor mijn lens: Willy Claes, voormalig NAVOsecretaris-generaal, nam zonder verpinken elke pose aan die ik vroeg. Ook de shoot met zanger Johan Verminnen zal me bijblijven. In mijn hoofd was hij altijd imposant, maar hij zag er erg ziek uit – ik was daar twee dagen niet goed van. Als kind zag ik die mannen op tv, en nu staan ze voor mijn camera. Dat blijft gek.
Culinaire ontdekking van het jaar: Café Merino in Gentbrugge. Elke keer feliciteer ik de chef persoonlijk, want zó lekker is het. Ik kan trouwens geen fortuinen uitgeven aan eten; sterrenrestaurants zijn niet aan mij besteed.
Lied van 2025: Ik kan soms twintig keer na elkaar hetzelfde nummer afspelen, zoals Oiseau van Bertrand Belin. Sinds kort luister ik ook meer naar podcasts, waaronder Vermist van Alain Remue, die dertig jaar lang aan het hoofd stond van de Cel Vermiste Personen. Ongelofelijk spannend en zeer meeslepend.
Aan te raden film: Ik ga weinig naar de cinema, maar soms kruip ik in bed, zet ik Netflix op en sluit ik mij volledig af. Dan kijk ik het liefst naar hersenloze series, momenteel Yellowstone. De beste film moet trouwens nog uitkomen: de volgende van Felix. (knipoogt)
Boek dat me is bijgebleven: Een fotoboek van de Amerikaanse fotograaf Weegee, vol waanzinnige crimescenebeelden. Hij werkte in de jaren ’30 met een politie-radiozendertje, waardoor hij altijd als eerste ter plaatse was. Foto’s zeggen voor mij vaak meer dan woorden.
Favoriete cadeau: Kousen in alle kleuren, maar eigenlijk ben ik geen cadeauman. Vanmorgen kreeg ik nog een sjaal van mijn vriendin om mee te nemen naar Oekraïne: lief, maar voor mij hoeft dat niet. Het mooiste geschenk blijft gewoon samen zijn met mijn gasten.
Party-outfit: De laatste keer dat ik een kostuum droeg – geleend – was in Cannes, op de première van De Acht Bergen van Felix in 2022. Kledij is niet zo belangrijk voor mij. Als ik een goeie jeans vind, koop ik er meteen twee. Zit ik niet goed in mijn vel, dan lijkt élke outfit trouwens mottig. Voel ik me goed, dan maakt het me geen bal uit wat ik aantrek.
Meest gênante moment: Die heb ik vaak. Ik onthoud namelijk geen namen. Zo ben ik die van jullie ook al kwijt – sorry! Nog erger is wanneer mijn lief erbij komt staan en ik haar die persoon niet eens kan voorstellen. Dan heb ik weer slechte punten thuis. (lacht)
Nieuwste gewoonte: In Oekraïne ben ik stevig beginnen roken. Achter mijn computer steek ik de ene sigaret na de andere op. En koffie, véél koffie. Gelukkig bestaan er tandartsen.
Onvergetelijke plek dit jaar: Ik heb er veel. Ik ben nogal melancholisch en nostalgisch – mijn vrienden lachen daar nog altijd mee. Ik kan voorbij een plek wandelen waar ik op mijn zestiende met een lief stond en meteen teruggekatapulteerd worden. Idem wanneer mijn kinderen bij hun oma op een stoel zitten, waar ik als kind zelf op zat. Dat blijft voor mij een mindfuck. En de zee is onvergetelijk, al heb ik er een haat-liefdeverhouding mee.
