Move over, Lotte Kopecky, want met Justine Ghekiere (28) heeft ons land al een nieuw rolmodel voor het vrouwenwielrennen klaarstaan. De hele wielerwereld kon afgelopen zomer met open mond aanschouwen hoe de queen of the mountains in haar bolletjestrui de zevende etappe van de Tour de France Femmes won. En ook in 2025 wil ze knallen!
Terwijl de meesten onder ons de coronaperiode het liefst zo snel mogelijk vergeten, betekende dit voor Justine Ghekiere de start van haar carrière als profrenster. In volle lockdown stortte zij zich met haar koersfiets op de rollen, won ze een virtuele wedstrijd en versierde ze zo een contract bij AG Insurance - Soudal. De rest is – nu al – wielergeschiedenis: de Izegemse eindigde vorig jaar bovenaan het bergklassement in zowel de Giro d’Italia Donne als de Tour de France Femmes, en deed daar toen ook nog een heroïsche solo-overwinning naar Le Grand-Bornand bovenop.
Hoe heb jij de passie voor het wielrennen ontdekt?
“Ik ben altijd al sportief geweest, maar had vroeger nooit durven dromen van een carrière als topsporter. Als student werkte ik wel als strandredster en op school volgde ik lichamelijke opvoeding. In mijn eerste job was ik personal coach, waarbij ik dus telkens met verschillende sporten in contact kwam. De liefde voor de fiets is volgens mij ontstaan toen ik op mijn zestiende een mountainbike kocht om samen met mijn vader toertochten te doen. Tien jaar later raakte ik opnieuw verslaafd aan het wattages trappen en ondertussen verdien ik hier nu al drie jaar mijn brood mee.”
Zit je nu anders op je fiets dan voorheen?
“Sowieso, al voelt dit totaal niet als werken aan en beleef ik er nog altijd veel plezier aan om mezelf stikkapot te stampen. De mindset is wel anders. Elke trainingsrit die ik nu doe, heeft immers een bepaald doel. Dan kijk ik dus meer naar mijn computertje dan naar de mooie landschappen en op wedstrijddagen is dat al zeker het geval. Nu vind ik het koersen zelfs nóg leuker, omdat de voldoening des te groter is wanneer je die doelstellingen kan behalen, of wanneer je als eerste over de meet komt.”
Is er ook een keerzijde aan die medaille?
“Natuurlijk, want als topsporter word je sowieso wat geleefd. Je moet er niet alleen veel voor doen, maar je moet er ook veel voor laten. Ik ben een klimster, dus elke kilogram minder is mooi – niet – meegenomen. Al vind ik de opofferingen op het vlak van voeding wel meevallen in onze sport. Ik kan nog altijd pizza eten.” (lacht) “Persoonlijk vind ik de vele afspraken die ik moet afzeggen bij vrienden of familie het grootste nadeel. Negen op de tien feesten moet ik missen, dus mijn sociaal leven staat nu echt wel op een laag pitje. Dat tracht ik natuurlijk wat in te halen wanneer het seizoen voorbij is, al zijn er dan veel mediaverplichtingen…”
Wat doe jij wanneer je niet op de fiets zit?
“Dat gebeurt niet zo vaak: slechts één dag om de twee weken. Aan andere sporten waag ik mij niet meer, om blessures te vermijden. Volgens mijn contract moet ik mij strikt aan mijn trainingsschema houden. Op rustdagen moet ik het dus effectief rustig aan doen. Dan geniet ik van een Netflix-serie of een koffietje met vriendinnen; of met mijn teamgenotes, die mijn tweede familie zijn. Als de agenda het toelaat, pik ik wel eens een concert mee. Zo zag ik vorig jaar Katy Perry optreden in Amerika, toen ik daar op reis was.”
Ben je een muziekliefhebber?
“Ik ben iemand die prikkels opzoekt, dus ik train wel graag met muziek in mijn oren. Mijn muzieksmaak is nogal random; als er maar een beat in zit. Van klassieke muziek zal ik geen extra adrenalineboost krijgen.” (lacht) “Tijdens wedstrijden krijg ik natuurlijk vooral info over het koersverloop mee. Toen bleek dat mijn voorsprong in die bewuste Touretappe voldoende groot was, liet sportief manager Jolien D’Hoore mij in de laatste kilometer On Met La Patate horen. Dat heeft mij zeker geholpen om door te zetten. Onvergetelijk momentje!”
Wat mogen we jou toewensen voor het nieuwe wielerjaar?
“In 2025 wil ik voortbouwen op mijn persoonlijk succes, maar ik hou ook het hoger doel voor ogen. Wielrennen is een teamsport, waarbij iedereen deel uitmaakt van het plan. Dat loopt niet altijd zoals verwacht, maar dat maakt het juist spannend. Ik ben heel tevreden met de aandacht die het vrouwenwielrennen nu krijgt, zowel op tv als langs de baan. Hopelijk wordt die trend voortgezet, want dat komt de sport zeker ten goede!”
