Acteur en regisseur Dries Vanhegen - bekend van onder meer MILO, Chantal, Onder Vuur en Ex Drummer - arriveert op een late namiddag op het terras van Manuscript, midden in de legendarische Langestraat. Aan zijn zijde: jeugdvriend Serge Feys van muziekband TC Matic, met wie hij vorig jaar furore maakte met een muziektheaterstuk over James Ensor. Dries zijn werktas slingert nonchalant rond, passanten groeten hem uitbundig en pintjes worden getrakteerd. Wat volgde werd het langste interview ooit – dat voorbij vloog. Deze knappe karakterkop doet je zelfs zin krijgen in werken op café.
Jungleachtige terminus
Koekelare, zijn geboortedorp, werd al snel te klein voor Dries. Zijn eerste vakantiejob, lief én liefdesverdriet speelden zich af in de Stad aan Zee, waar hij nu een appartement heeft. “’De Koningin der Badsteden’ vond ik mooier klinken, maar de nieuwe term klopt wel. Oostende is een terminus. Een plek waar het spoor eindigt. Hier is je actieradius gehalveerd, dus je leert leven met wie en wat er is. En dat schept hechtheid tussen de Oostendenaren.” Veertig jaar later trekt hij nog steeds op met legendarische locals, zoals ook Bobo Kool van muziekbar Lafayette aan de overkant. “Als we elkaar zien is het alsof het gisteren was, zelfs na jaren in Groningen en Den Haag te hebben gewoond. Ik ben hier graag, tussen de vissers en de schippers. Oostende is als een jungle. Hier loopt groot en klein, slim en dom, rijk en arm, door elkaar.”
De zee als escorte of muze
Waltzing Mathilde, zo heet zijn productiehuis én woonboot in Gent. “Een beangstigend idee, al je geld op en onder het water, maar: touwen los en je bent weg. Alleen al het idee dat het kan, vind ik fantastisch. Wie weet dobberen we ooit op de Seine.” Voor Dries is de zee dan ook veel meer dan strandballen en zonnecrème. “Na het zomerseizoen is ze weer van ons. Geef mij maar een muts, sjaal en loslopende honden.” Al als puber zocht hij er troost en begrip. “Ik zie mezelf nog staan, vol liefdesverdriet, een hartje tekenend in het zand dat werd weggespoeld. Niet dat het verdriet dan ook weg was. De zee is zo vals als iets, maar toch bevrijdend. Ik noem haar dan ook weleens een ‘hoer’.” Of zijn muze, die hem op zijn plaats zet. “Je krijgt gratis zicht op het grootste mysterie ter wereld. Een blinde klasgenoot vroeg mij ooit de horizon te beschrijven. Probeer maar eens! Zelfs AI zal daar nooit echt een antwoord op vinden.”
Hersenborrelen in ‘de bureau’
Onder Dries en zijn productieteam mondde de Manuscript al snel uit tot ‘de bureau’. Zijn favoriete terras dient immers als kantoor, vergaderruimte en forum. “Cafés geven een vrijheid die je achter een laptop nooit voelt. Tussen pot en pint ontstaan oplossingen; hersenborrelen, noem ik dat. Neuronen die voor het eerst botsen. Van de decorbouwer tot de muzikanten, iedereen die meewerkt zijn plots mensen.” Hij houdt van plekken met een ziel, waar de muziek klopt met het publiek. “Radio Minerva in De Zwaan in Koekelare, een jukebox in Café Folklore in Gent of jazz in de Manuscript – heerlijk. Ik hou van dingen die on-af zijn.” Ook zijn stijl weerspiegelt dat: “Trashy, met HEMA-T-shirts.” De avond voor een draaidag of voorstelling blijft Dries trouwens niet plakken, tenzij James Ensor aan tafel zou zitten. “Hoe meer ik over hem weet, hoe minder ik hem begrijp.”
Zestien koffies per dag
Dries herkent een rotte vis van ver. “Diepgevroren vis voorschotelen aan eendagstoeristen neem ik niemand kwalijk, maar dan zie je mij niet meer terug.” Met zijn vrouw wisselt hij zijn twee favoriete voorgerechten uit: elk één garnaalkroket en drie oesters. Als hoofdgerecht kiest hij steevast voor een klassieker: bouillabaisse, vergezeld met een glas witte wijn. “Rosé met ijsblokken? Dat is wat de Nederlanders een ‘hoerendiesel’ noemen.” Ook met een ijsje op de dijk zal je hem nooit spotten. “Twee zwarte koffies volstaan als dessert. Ik ben een echte koffieleuter. Als ik de bonen hoor malen, betaal ik met plezier. Dat is het verschil tussen opgelicht of geliefd worden”. Ondertussen steekt hij een sigaret op. “Het is mijn eerste vandaag. Ik begrijp verslaving namelijk niet. Morgen op de set betekent vandaag ook nul Stella. Mensen zien vaak enkel het rode-loper-moment, maar de weg ernaartoe is hard werken.”
Team mosselen of zeetong? Niets tipt aan een goeie sole meunière. Mosselen maak ik af en toe zelf.
Team garnaal- of kaaskroket? Garnaalkroket. Voor mij geen kaasfondue met chapelure.
Rood, wit of rosé? Wit, zonder twijfel. Rosé is voor mensen die niet kunnen kiezen.
Hoeveel koffies drink je per dag? Zestien.
Beste sfeermuziek? Dat gaat van Bach tot Sinatra. Onlangs bracht This Is Who I Am van Celeste mij volledig van de kaart.
