Voor Emma Baes (30) voelt verhuizen bijna als pintjes tappen: ze doet het vlot, vaak en altijd met goesting. Ze is al zes jaar het boegbeeld van Et Alors, het iconische zonsondergangscafé op de dijk van Oostende. Met eveneens De Alchemist, Copador en Ringo Music Bar in de familie zit horeca in haar bloed, alsook verhuisdrang. Op haar vijftiende stond ze al op eigen benen in Gent en op haar eenentwintigste trok ze voor vijf jaar naar Spanje. Sinds april koos Emma, samen met haar partner Arne, zoontje Boy en hond Ozzy, bewust voor een ander decor: een sixties bungalow met tuin in Stene, weg van de drukte. Wordt dit haar eindhalte?
Al twintig keer verhuisd
Emma heeft het van geen vreemde. “Van een appartement in Gent naar een kustvilla in Koksijde tot een herenhuis in Veurne: mijn mama maakte van elk huis een parel. Zelf heb ik intussen al zeven huizen gekocht en verkocht – mijn eerste toen ik achttien was.” Zelfs in Spanje waagde ze zich eraan. “We proberen er zo’n zeven weken per jaar te verblijven, al is het nog lang niet af.” Met de opstart van Et Alors verankerde ze zich in de buurt van de bar. “We woonden op de Visserskaai, pal aan het station. Al van ’s morgens kreeg ik stress van de drukte onder mijn raam. Toen ik op dit huis botste, was ons appartement eigenlijk net gerenoveerd, maar ik bezweek meteen voor de wijk, de gevel en de tuin.”
Togo-zetel eindelijk buiten
In een herenhuis met drie verdiepingen zal je Emma alvast nooit zien wonen. “Het overzicht van een bungalow geeft mij rust. Ik kan ook pas ontspannen als alles opgeruimd en netjes is. Mijn droomkeuken zou dan ook alles verbergen, zelfs de koffiemachine.” Comfort primeert, of toch sinds de komst van zoontje Boy. Zo moest ook de Togo-zetel eraan geloven. “We zaten een jaar lang in de ontkenningsfase, maar uiteindelijk ruilden we haar in voor een zetel waarin je écht kan neerploffen.” Aan de muren had Emma liever meer kleur gezien, maar haar mama koos beige, met het oog op verkoop. “Mooi, maar voor mij iets te neutraal. Ons vorig appartement was bruin met roze, wat ik fantastisch vond.”
Ooit een zelfgemaakte lamp
Emma’s duurste stuk? De elektriciteitsrekening. “Niets leuker dan thuiskomen in een verlicht huis.” Haar dierbaarste items zijn gekregen of zelfgemaakt: de bollampen van haar mama, de tekeningen van buurman Roland en de houten creaties van Arnes vader. “Ooit zelf een lamp maken blijft een stille droom.” Inspiratie haalt ze bij de tweedehandsplatformen Whoppah en Catawiki of bij het Oostendse White Interiors, maar designernamen doen haar weinig. “Voor mij draait interieur om een gevoel. Alleen de jonge, Belgische Amber Dewaele bewonder ik echt.” Haar spiegellamp zou in Emma haar favoriete plek belanden: de slaapkamer. “Ik heb een zwak voor duur beddengoed. De projector moest er helaas weg van Arne. Ik kwam er niet meer uit”, lacht ze. Als compromis moet haar partner-slash-schrijnwerker inboeten op inbouwkasten. “Ik hou van zijn maatwerk, maar het is onverhuisbaar en ik zie ook graag een vintage stuk.”
Immoweb-obsessie
Zelfs op vakantie hielden haar ouders het niet bij de etalage van vastgoedkantoren. “Elke reis bezochten we panden. Zo kochten ze ooit zelfs een huis in Zuid-Afrika.” De gezinstraditie werd intussen haar favoriete bezigheid. “Zeg maar ‘obsessie’”, lacht ze. “Ik scroll urenlang op Immoweb en bezoek zelfs huizen van anderhalf miljoen, puur uit nieuwsgierigheid. Het fascineert me wat je voor bepaalde bedragen krijgt. Mijn droom is dan ook om een vierkantshoeve te delen met drie gezinnen.” Volgende week staat er alvast een fermette met magazijn op de planning. “Als het ons ding is, verhuizen we meteen. Al zou ik mij wel schamen voor de buren. Opnieuw een ‘te koop’-bord aan de gevel”, bloost ze. Zelf een carrière in vastgoed? “Zeg nooit nooit, maar dan wel in de stijl van de Gentse makelaar Carlo Eggermont: alleen panden met karakter. Zulke parels kopen, renoveren en verkopen lijkt me ook fantastisch.”
Voor Boy naar Koksijde
Buiten de openingsuren van Et Alors trekt Emma zich het liefst terug in haar cocon. “In tegenstelling tot wat velen denken, ben ik een echte huismus. Ik blijf graag onder de kerktoren, of dat nu in Lissewege is of in Spanje. Ik hou van vertrouwde plekken en een veilige omgeving. En dat gevoel wil ik ook aan Boy meegeven.” Steeds vaker kijkt ze daarom richting Koksijde, de plek waar ze zelf opgroeide. “Ik heb er een heerlijke, zorgeloze jeugd gehad. In een stad kan je niet op straat fietsen of urenlang buiten spelen. In een dorp hangt ook iedereen aan elkaar, is de mentaliteit gemoedelijker en zijn de kansen om je te ontplooien groter. Ik wil dat Boy zo lang mogelijk kind kan blijven.”
