Achter een beige gevel in de hoofdstraat van Oostduinkerke schuilt een van de kleurrijkste interieurs aan de kust: dat van Isabelle Neyt (43). Zelfs het nieuws van Giorgio Armani’s overlijden dat binnenstroomt tijdens het interview, verstoort de sfeer niet. De keramiekartieste, textielontwerpster, dochter van de uitbaters van de iconische feestzaal De Lozen Boer in Lochristi en zelf mama van drie meisjes pendelt met plezier tussen haar thuisdorp Zaffelare en de zee. Met een blauwe keuken, een zonnegele Pipistrello-lamp en een Van Severen-kast – gekocht tijdens een avondje in De Mikke – ademt haar interieur dezelfde no-nonsense en warmte als zijzelf.
Van serveren naar cureren
Van jongs af hielp Isabelle mee in het restaurant van haar ouders, maar de drang naar creativiteit werd te groot. “Zo besloot ik na mijn shifts een cursus keramiek en fotografie te volgen. Uiteindelijk nam ik afscheid van de horeca en organiseerde ik drie maanden later mijn eerste expo. Zonder plan of zekerheid, maar met het gevoel: nu of nooit.” Het idee ontstond dan ook toevallig, bij de pedicure. “Toen mijn schoonheidsspecialiste niet wist waar ze een tof kunstwerk kon vinden, wist ik mijn missie.” Vandaag cureert Isabelle unieke designstukken en creëert ze ook zelf keramiek, linnencollecties en metalen objecten. “Ik heb die afwisseling nodig. Ik word ook even gelukkig van een vondst op de markt als van een dag in mijn atelier. Het geeft mij energie.”
De klik met De Mikke
Isabelle had geen affiniteit met de Belgische kust, tot haar vriend haar op een grijze dag meenam naar ’t SYCOD. “Plots klaarde de hemel open en aten we ‘s avonds in De Mikke – helemaal mijn ding. Ik nam er zelfs foto’s voor mijn cursus fotografie.” Die dag sloeg de vonk over met Oostduinkerke. “De combinatie van zee en dorp vind ik fantastisch. Hier kan ik tot rust komen, maar net zo goed de drukte opzoeken. Zo hou ik ook van de levendigheid in onze straat. Zet mij twee weken alleen in de duinen en ik word gek.” Ook haar drie dochters voelen zich hier thuis. “Wij maken hier herinneringen voor het leven. Niet alleen in de zomer, maar elk weekend. Samen even ontsnappen, als gezin. Als kind kwam ik hier nooit met mijn ouders – wij trokken eerder naar het buitenland – en juist daarom is deze plek nu zo belangrijk.”
Gestoeld op herinneringen
Het appartement – een creatie van Rietveld en CAAN architecten – ontdekte Isabelle in een magazine. “Geen zeezicht, maar het pand sprak mij meteen aan. Na vier keer verhuizen en telkens renoveren, was dit ook mijn kans om iets vanaf nul in te richten. Gelukkig heb ik een handige man – anders zou dit onbetaalbaar zijn – én een attente: zo verraste hij mij ooit met de groene stoelen van Vico Magistretti.” Bijna elk stuk heeft voor haar een symbolische waarde. “De eettafel vond ik met vrienden in Parijs op de Marché Aux Puces en onze kast van Muller Van Severen kocht ik tijdens een gezellige avond in De Mikke.” Voor Isabelle is een interieur geen showroom, maar een verzameling momenten en emoties. “Wat er aan de muur hangt, vind ik het meest bepalend. En dat hoeft niet duur te zijn – als het je maar raakt.”
Koeken en Koen Muller
Ondanks de felle kleuren stralen de ruimtes rust uit. “Mijn stijl is kleurrijk, maar eenvoudig en warm. De muren hou ik wit zodat de objecten goed uitkomen, maar ook het kunstwerk op de hoogglanzende fineerwand – een idee van mijn man – past perfect.” Haar Koen Muller-schilderij koestert ze al jaren, maar een geometrische Jo Delahaut en een Rietvieldzigzagstoel lonken nog. “Precies die mix van oud en nieuw typeert mijn huis én werk, alsook gezelligheid. Daarbij zijn tapijten onmisbaar, zelfs een vast exemplaar boven.” Het kloppend hart van het huis ligt voor haar echter beneden. “Al ben ik geen keukenprinses: alleen thuis open ik gewoon een pak koeken”, lacht ze. “Maar voor sfeer maak ik wél tijd. Een mooi gedekte tafel, een goed glas wijn, verfijnde hapjes en vooral veel praten – dat is voor mij samenzijn.”
Esthetiek als erfstuk
Oog voor schoonheid erfde Isabelle ongetwijfeld van haar mama. “Vooral de manier waarop ze een tafel dekt met oud zilverwerk. Ik ken niemand die gasten ontvangt zoals mijn familie. Bij ons doen we een etentje nooit half: de tafelsetting moet juist zijn en het huis piekfijn in orde.” Dat gevoel voor esthetiek geeft ze op haar beurt door aan de volgende generatie. “Naast beleefdheid en dankbaarheid wil ik mijn kinderen smaak bijbrengen. Onlangs gingen we naar Museum Voorlinden in Rotterdam en vroeg ik welke stijl hen het meest aansprak. Niet om er later hun job van te maken, maar om hen warm te maken voor schoonheid. Want esthetiek zit in alles: in natuur, kledij, gerechten, interieur… Het is pure emotie, en dat wil ik hen meegeven.”
Expo van 10 t.e.m. 13 oktober in 't Hof van Keysers te Zaffelare
