Wie bij Ann Maelfeyt (50) aanbelt, krijgt meteen een glimlach. De gevel van haar sixties bel-etagewoning in De Haan is namelijk versierd met een ‘say cheese’-lamp. Binnen zet dat vrolijke spel zich voort. Kleuren spatten van de muren, borsten en kreeftenpoten duiken overal op en planken vol interieurboeken en curiosa vragen om ontdekt te worden. Ann, oprichtster van grafisch bureau La fille du bord de mer, kocht dit huis in 1999 samen met haar man en stranduitbater Koen Dosselaere. De buitentrap – met onderaan een boei – leidt naar haar nieuwe geelblauwe werkplek, boordevol inspiratie. Hun leven is hier verankerd, maar ook wie hier binnenstapt, blijft eindeloos rondkijken.
Op oudjaar bij de bank
Al 26 jaar woont Ann in dit huis, samen met haar man en later hun dochters Lux en Lilou. Het pand kwam op hun pad toen ze nog piepjong waren. “We waren nog maar anderhalf jaar samen en ik werkte pas twee weken. Ik dacht met mijn eerste loon een mooi paar schoenen te kopen. Niet dus”, lacht ze. “Op 31 december zaten we bij de bank en ineens was het geklonken. Verbouwingen bleven dan ook de eerste vijftien jaar uit." Ook het groen van de originele keukentegels bleef behouden en groeide uit tot de rode draad doorheen het in- én exterieur. “Het is niet de geliefde Concessie-wijk, maar we kijken er wel op uit. Eigenlijk hebben wij dus een mooier zicht dan zij”, knipoogt ze. “Mijn gordijnen doe ik dan ook nooit dicht.”
Een interieurstrandjutter
De stapels kleurrijk drukwerk en interieurboeken nemen ons mee naar haar studententijd. “Toen al deed ik niets liever dan de Vrijdagmarkt of Sint-Jacobs afschuimen, op zoek naar bijzondere spullen. Sommige stukken die ik destijds kocht, staan hier nog altijd.” Ann omschrijft haar interieur dan ook als ‘gesprokkeld’: een mix van Ikea, design, vondsten en cadeaus. “Ik zou weleens willen ontspullen, maar verzamelen zit in mijn natuur. Intussen denk ik wel twee keer na voor ik iets meeneem en op maandag probeer ik altijd opnieuw orde te scheppen.” Toch mag er voor haar een hoek af zijn: een Boobs Bag van Marie Martens, hanenbeeldjes van Jaime Hayon en zijn smiley-kapstok voor Fritz Hansen. “We moeten onszelf niet te serieus nemen. Ik hou wel van een knipoog hier en daar.”
Van Instagram tot Stock Americain
Ann laat zich duidelijk niet vastpinnen op één stijl. “Zelfs in een stuk karton heb ik schoonheid leren zien. Alles kan mij inspireren: kleuren op verpakkingen, de outfit van een voorbijganger of gewoon de rekken in een supermarkt.” Ook magazines blijven een vaste bron, al gaat het nooit zonder gsm. “Ik probeer die weg te leggen, maar al na een paar minuten wil ik toch weten wie of wat erachter zit.” Voor digitale inspiratie volgt ze het Instagramaccount icantaffordthisbutmaybeshecan. “Een illustratrice uit Parijs en een ontwerpster uit Londen delen er hun shoppinglijstje. Héél verleidelijk.” Fysiek winkelt Ann even gevarieerd. “Ik snuister graag in kringloopwinkels of bij White Interiors in Oostende, maar ik kan evengoed vallen voor een ordinaire jerrycan uit Stock Americain.”
Delvaux op Vlissegem Kermis
Hier weet je niet waar eerst te kijken – of te luisteren, want achter elk stuk schuilt een verhaal. Sommige vergden veel geduld. “De bal van JeanPhilippe Demeyer spotte ik in de orangerie van zijn kasteel, maar hij was toen onbetaalbaar. Tijdens een stockverkoop heb ik toegeslagen.” Andere doken toevallig op. “The Basket Bag van Delvaux en Charles Kaisin kocht ik in 2005 voor vijftig euro op Vlissegem Kermis. Intussen is hij er bijna duizend waard.” Ook maatschappelijk design krijgt hier een plek. “Het servies van Studio Boot deelt verhalen uit sociale werkplaatsen, vertaald in tattoos. Zelfs als ik borden tekortkom, gebruik ik ze niet.” Ooit zelf iets creëren? “In 2D ben ik sterk en ontwerp ik voor anderen, maar in 3D ben ik te onzeker. Daarom hou ik het bij mijn eigen interieur, zoals het uittekenen van het glasraam, de wandkast en mijn bureau. De uitvoering liet ik ook bewust over aan de schrijnwerker”, lacht Ann.
Rinus Van de Velde op hun ligbedje
Één trend blijft hier alvast buiten. “De Memphis-stijl vind ik interessant, maar is voor mij te bepalend, te hard en te afgelijnd.” Wat er dan wél nog op haar verlanglijstje staat? “Een extra werktafel voor in mijn bureau. Misschien iets doorzichtigs, zodat je de muur en de vloer blijft zien. Ook een tekening van Rinus Van de Velde hoop ik ooit in te kaderen. Hij huurde eens een ligbedje bij ons op het strand en kwam de volgende dag speciaal terug om mijn boek te signeren”, bloost Ann. Zijn werk zou ze ophangen in de keuken, haar favoriete ruimte. “Daar valt het zonlicht het mooist binnen. In het weekend zit ik er graag met een uitgebreid ontbijt en mijn weekendmagazines. Je stopt zoveel energie in je interieur, en dan is het zonde om er nooit van te genieten. Nu probeer ik dat veel bewuster te doen.”
