Rust in je huis, is rust in je hoofd, en dat bewijst dit stijlvol koppel. Bedrijfscommunicatieconsulente Marieke Decuypere (38) en interieurarchitect Thomas Meesschaert (38) van TJIP ruilden hun stadswoning in Roeselare in voor een appartement op het 16de verdiep van - geloof het of niet - The 21 in Oostduinkerke. You hate it or you love it, maar geef toe: het gebouw intrigeert iedereen. Eenmaal binnen in hun beige toren, met eindeloos zeezicht, ben je je hoogtevrees alweer vergeten, net als al je zorgen en stress. Verplicht zitten we in hun zandkleurige Togo aan het raam, om alles goed te laten binnenkomen. Geloof ons: na dit artikel zal je meteen willen opruimen.
Toevluchtsoord
“In Oostduinkerke kom ik al van kleins af aan. Mijn oma kwam er met mijn ouders, mijn ouders met mij en ik met Thomas. We hebben namelijk beide een druk werkleven en woonden dan nog eens in het centrum van Gent, en nadien in hartje Roeselare. Vanaf we konden, vluchtten we dan ook weg, naar het bos of de zee”, vertelt Marieke. “Tot we beseften dat we het wilden omdraaien. Dat we wilden thuiskomen in de rust, om dan de drukte en de prikkels op te zoeken”, vult Thomas haar aan. “Oostduinkerke was ook voor mij de juiste keuze. Er hangt hier een bepaalde sympathie in de lucht, met een dynamische mix van vaste inwoners en tweedeverblijvers. Je kan hier genieten van prachtige natuur, maar ook toffe handelszaken. Alles is hier in balans. En zo begonnen we rond te kijken, met oog op een tweede verblijf.”
Geen band met bakstenen
“Na enkele ontgoochelingen hadden we onze zoektocht opgegeven, tot ik plots een advertentie van dit pand zag. De deur ging nog maar open en we waren verkocht. Na een rit en goed gesprek van 45 minuten naar Roeselare, besloten we ervoor te gaan”, glundert hij. “De verbouwingen waren volop bezig, wanneer ik, vlak na onze reis naar Amerika, zag dat de aangrenzende studio ook te koop stond. Was het de jetlag of niet, de aankoop was in vijf minuten beslist. Onze plannen daarentegen, hebben we een jaar laten bezinken. Apart verhuren of aan elkaar verbinden? Er in het weekend verblijven of vast gaan wonen? Op een zondag kwamen we wakker en dachten we: wat doen we hier nog? We zijn 38 jaar oud, hebben geen kinderen, niets houdt ons nog in Roeselare. Wij hebben geen band met bakstenen en je familie en vrienden kan je altijd opzoeken. We trokken de voordeur toe en keken niet meer om.”
Zondag rustdag
“Computer uit, gsm aan de kant, uitgebreid ontbijten en dan te voet de natuur in. Niet dat we oud zijn of de ritten ontzien. We gaan nog altijd graag naar de grootsteden voor musea en galerijen, maar van zulke zondagen genieten we wel. Ook onze werkdagen starten we met een ochtendloopje, op het strand, langs de dijk, door het bos en tussen de kustvilla’s. Om 6 uur ’s morgens kom je hier zelden een auto of iemand anders tegen. Zalig”, staat Thomas al te trappelen. “Ook na het avondeten gaan we gewillig de dijk eens op en af. Twintig minuutjes, in de donkerte en alle kalmte. Machtig. Of bij mooi weer mijn bikini aandoen, kleedje erover en op mijn blote voeten naar het strand, en dan vlug weer naar huis wanneer de toeristen toestromen”, lacht Marieke. “Men is soms verbaasd dat we ons zo wilden terugtrekken, maar net daarom hebben we de stap gezet.”
Een bewoond eiland
“Het appartement is misschien maar 80 vierkante meter, maar hier stopt je interieur niet aan het raam. Veel inwoners en passanten denken dat we in The 21 op elkaar ‘plakken’, maar niets is minder waar. We wonen hier precies alleen, op ons eilandje, met eindeloos zeezicht. Daarnaast hebben we geen inkijk van andere gebouwen en de vaste inwoners kan je op één hand tellen”, verklaart Thomas. “Je kijkt ook uit het op strand, waardoor je wel wat leven ziet. Spelende kinderen in de zomer en in september aperitievende studenten langs de strandcabinetjes”, klinkt het. “We zien ’s avonds al eens een zaklamp schijnen en ’s nachts kwam ik al eens wakker door een iets te verliefd koppeltje”, knipoogt Thomas. “Maar voor de rest hebben we nog geen vreemde taferelen gezien.”
Alles heeft zijn plaats
“Je denkt waarschijnlijk dat ik speciaal opgeruimd heb, maar het is hier altijd zo ordelijk”, bloost Marieke. “Als je geen (kast)deur opent, zie je eigenlijk niets van ons privéleven. Herinneringen zitten in ons hoofd, of mooi opgeborgen in mappen en dozen. Geboortekaartjes vliegen dus niet in de vuilbak”, stelt ze haar vriendinnen gerust. “Afwas kan ik ook nooit laten staan. Niet dat er hier niet geleefd mag worden. Een beetje patine mag, een krasje hier en daar. Een woning is geen museum. De hond van mijn broer mag gerust binnen”, grapt Thomas. “Hij heeft graag dat alles een functie en een plaats heeft. We hebben dan ook geen logeerkamer, want die zou toch nauwelijks gebruikt worden. Zo genieten we van het volledige interieur en het zeezicht? Dat verrast me nog iedere dag”, straalt Marieke. “Een mooier uitzicht kan je in België denk ik niet krijgen. Is dit onze eindhalte? Dat weten we niet, maar op dit moment, is dit voor ons de beste plek.”
