Wie De Panne zeg, zegt Dumontwijk. Het is een van de charmantste wijken aan zee, met villa’s die dateren uit het midden van de 19de eeuw. Het is sinds 1995 een beschermd dorpsgezicht en het was dan ook niet gemakkelijk om enkele bewoners te strikken. Gelukkig leerden we tweedeverblijvers Kurt Denijs (58) en Veronique Moeyaert (48) kennen, twee verzekeraars uit Ieper die al jaren verknocht zijn aan de badstad. Veel wandelen in hun droomwijk was blijkbaar de sleutel tot succes, want zo merkten ze in de Kykhillweg plots een bordje ‘te koop’ op. Aan hun huis zal er alvast nooit eentje hangen, want het pand blijft verankerd in de familie. Eentje met goeie chauffeurgenen trouwens, want uit de straat rijden, moet in achteruit.
Van de dijk naar dé wijk
“We wonen op een boerderij in Ieper, maar komen al jarenlang naar De Panne. Eerst als toerist in eigen land en dan als tweedeverblijver. Zo kochten we een tof art deco-appartement in een zijstraat van de Zeelaan, dat we volledig restaureerden. Om er ook de rust en het groen van thuis op te zoeken, gingen we geregeld met de honden gaan wandelen in de Dumontwijk. Het was tijdens zo’n wandeling, tien jaar geleden, dat we ontdekten dat dit pand plots te koop stond. We hebben geen moment getwijfeld. We namen deel aan de openbare verkoop en onze droombuurt werd werkelijkheid. Het huis daarentegen, was eerder een nachtmerrie”, zucht Kurt al lachend. “Het pand was enorm verwaarloosd. Alle balustrades waren weg, de ramen toegemetst en er was niets van modern comfort.”
Van vloer tot plafond gerenoveerd
“Alles wat niet zichtbaar is mag je gelukkig veranderen, maar het straatbeeld en de gevel is beschermd. We hebben dan ook aan tafel gezeten met zowel het stadsbestuur als Erfgoed Brugge, om na te gaan wat er wel en niet mogelijk was. Zo hebben we de balustrades aan de hand van foto’s laten reconstrueren, nieuwe ramen laten insteken en de tuin heraangelegd. Ook het interieur hebben we zo authentiek mogelijk proberen te houden. De plafonds hebben we terug verhoogd, de moluren vernieuwd en het tapijt vervangen door parket. Op 2 april zijn de verbouwingen begonnen en op 25 december konden we er Kerstmis vieren. De werken gingen razendsnel. Nu komen we hier al bijna tien jaar, om de twee weken, tijdens vakanties en op verjaardagen. We hebben al veel aanbiedingen gehad, maar sorry: ons huis komt nooit te koop.”
Omgeving is key
“We kennen ondertussen al goed onze weg in De Panne. Zo zijn brasserie Aux Caves d’Artois, restaurants La Coupole en Kommilfoo, wijnbar Padré en kledingwinkel Acou onze favoriete adresjes. En natuurlijk: onze wijk”, glundert Kurt. “Het is hier altijd zo rustig, letterlijk élk huis is prachtig en de heraanleg van de straten ziet er veelbelovend uit. Daarnaast hebben we geen lawaaioverlast, geen inkijk en zitten we volledig in het groen. We genieten gans de dag van zonlicht en doen niets liever dan baantjes trekken in ons zwembad. Het is hier zalig, zomer én winter. Ook onze zoon en twee dochters komen graag eens af, soms zelfs voor een ganse week. En het beste van al: vanuit onze slaapkamer zien we, tussen de appartementsgebouwen door, de zee.”
Fanatiek in antiek
“Wij houden van authenticiteit, gezelligheid en warmte. Zo heb ik altijd goeie wijn in huis”, knipoogt hij. “De landelijke chauffages heb ik op de kop kunnen tikken via een antiquair in Engeland en de marmeren schouwmantel heb ik per toeval gevonden op het internet, van iemand die zijn herenhuis aan het strippen was. Toen ik ze moest oppikken in Brussel heb ik er zelfs niet één maar drie kunnen scoren. Door het gewicht hing mijn auto nog maar vijf centimeter boven de grond”, grapt Kurt. “Nu ben ik juist nog op zoek naar een bronzen beeld voor binnen of buiten. Online zoeken naar antieke pareltjes, het is een hobby geworden. Gevoel voor interieur, dat zit in je. Je hebt het, of je hebt het niet. Een carrièreswitch zit er nu wel niet meer in. Als we stoppen met werken, is het om naar hier te komen en te genieten van ons pensioen.”
