Heylen en de (eigen) Herkomst. Wanneer ben je hier aangespoeld?
“Ik heb altijd gezegd: ‘Voor mijn vijftigste wil ik in Oostende wonen of verblijven’. En de dag ervoor was het geklonken, net op de valreep. Valrepen zijn interessant, net zoals deadlines en grenzen. Hoe dichter je komt, hoe spannender. Net als de zee, daar eindigt het land. Of het station van Oostende, als de terminus van de trein. Mijn vrouw en ik wilden dan ook ontdekken hoe het is om aan de dijk te wonen. Na nog geen 2 jaar huren hebben we toch iets gekocht in de oude binnenstad. De dijk, dat is een wijk op zichzelf, met een totaal andere cultuur. Het continu naar de zee kunnen kijken verlamde mij ook ergens. Te veel rust is ook niet goed. Ik leef nog steeds op prikkels en het lokale leven in het historische gedeelte van de badstad werkt bruisend voor mij. In het begin schipperden we tussen Oosteeklo, mijn geboortedorp, en Oostende, maar het afscheid viel ons telkens zwaarder richting binnenland. Ondertussen zijn we hier al 12 jaar verankerd.”
Waarom zo hooked aan Oostende? Wat geeft er je die golf van geluk?
“Er was eigenlijk geen reden om weg te gaan uit Oosteeklo. De keuze voor Oostende is geen keuze tegen mijn geboortedorp, maar een keuze voor de zee. Het maritieme. De branding, die woeste, nergens anders geziene, brok natuur aan je voeten.” (glundert) “Als kleine, en ook grote, jongen kwam ik hier samen met mijn vader en moeder vissen op het Oosterstaketsel. Ik kwam er altijd opgekikkerd van terug, dus er was toen al iets magisch aan. Ik heb Vlaanderen doorkruist en veel van de wereld gezien, maar het is de enigste plek waar ik mij de laatste decennia tot rust heb kunnen brengen. Wanneer je je lostrekt van je roots en je je elders gaat neerplanten, dan ontwikkelt er zich, met dezelfde basis, een andere struik. Het is een deel in mezelf dat ik wou laten openbloeien. De wortels trekken wel nog eens, maar het was de beste beslissing. De rust gaf een boost aan ons leven.”
Wat is je favoriete plek waar je iedere keer aanmeert?
“Het is het totaalpakket. Alles hangt ook af van mijn mood en het moment. Op wandelafstand cultuur kunnen opsnuiven in De Grote Post. In ’t Bosje wandelen om mijn Oosteeklose zin voor groen water te geven. Een thuismatch van KVO, telkens als een kind zo blij.” (lacht) “Of Primeurs Achiel voor de verse groenten. Om dan nog maar te zwijgen over de verse vis. Mijn vrouw en ik koken graag en de producten die je hier vindt, vind je nergens anders. Ook de historische grandeur van de oude binnenstad trekt me aan. Een koffie in Brasserie Du Parc op een winterse dag, met de zonnestralen door die authentieke ramen. Het Licht van Oostende, geroemd door schilders. Je proeft bijna de geschiedenis van die plek. En dat is uniek. En ik mag daarvan genieten. Het is werkelijk een voorrecht om hier te zijn. Het is die verbazing, die verwondering, die ik kwijt was in Oosteeklo en heb terug gevonden in Oostende. Wat een cadeau.” (straalt)
Hoorntje of potje?
Zwemmen of zonnekloppen?
Factor 50 of verbranden?
Beachbar of beachsport?
Mosselen of tongsjes?
Met of zonder frietjes? “In het Mosselhuis.”
Zomer of winter aan de kust? “In het volle van de zomer voel ik me soms een attractie. Ik ben van nature een heel toegankelijke mens, maar ik heb natuurlijk ook mijn privéleven.” (glimlacht)
Handdoek of ligstoel?
Rosé of pintje? “Dat is een moeilijke. Ik slinger tussen de twee. Maar het is zomer, dus graag een pintje!”
Vis of vlees op de barbecue?
