Fairy godmother, blijf bij je leest. Enkel Virginie Morobé (47) tovert voor elke vrouw het perfect zittende muiltje. Want wie MOROBÉ draagt, waant zich Assepoester op het bal, maar verliest ten minste haar schoen niet en heeft klokslag 4 uur nog altijd geen pijn aan de voeten. Zo zijn haar hakken de vestimentaire natte droom van elk meisje. Het soort schoenen waar je eerste loon naar toegaat en waar de dozen wel eens van verstopt worden voor de man des huizes. En toch loopt de ontwerpster nooit naast haar schoenen. Ze is nuchter en werkt nog steeds hard om haar droom waar te maken. Virginie Morobé blaast ons van onze sokken - nog harder dan ze al deed.
“Wat ik nu doe, deed ik eigenlijk als kind al”, blikt Virginie terug. “Ik maakte zelf kleren voor mijn barbiepoppen en ook schoenen voor mij kopen was een regelrechte drama. Ik wou al van kleins af aan iets anders, vaak een schoentje met iets op, zoals een grote bloem of een strik. De MOROBÉ-broche stond dus eigenlijk toen al in de kinderschoenen”, kwam ze tot het besef. “Creativiteit leer je niet; je wordt ermee geboren.” En zo dachten ook haar ouders. Deze beauty and brains koos dan “maar” voor rechten. “Ik was de beste in alle cantussen”, grapt Virginie, “maar ik wist al snel dat ik geen advocaat ging worden. Nooit, never, jamais”, benadrukt ze. Een vakantiejob bij het Belgische schoenenmerk Frida en de vraag om er vast te werken, deed haar de knoop doorhakken. “Alles voelde er zo naturel. Ik kwam daar thuis”, beschrijft het natuurtalent. “Hoe ik dat er bij mijn ouders heb doorgekregen, nobody knows”, lacht Virginie. “Ik stond blijkbaar toen al stevig in mijn schoenen.”
In 2012 stampte je een eerste eigen schoenenmerk uit de grond?
“Klopt, March23, vernoemd naar en gelanceerd op mijn verjaardag”, onthult Virginie. “Mensen hadden mij destijds al aangeraden om mijn familienaam te gebruiken, maar ik verklaarde ze zót. Ik wou dat ab-so-luut niet. Een geluk bij een ongeluk, want de relatie met mijn vennoot is helaas fout gelopen, waardoor ik mijn aandelen heb verkocht”, informeert ze openhartig. “Het was een verademing om eens uit de modewereld weg te zijn, maar dat ik met mijn visie en passie niets meer zou doen, kon er bij mijn man en uiteindelijk ook bij mezelf niet in. En zo trokken we al snel, en samen, onze stoute schoenen aan in 2015”, vertelt de gedreven onderneemster. “Ik was trouwens nog steeds geen voorstander om onder mijn naam te werken. Iedereen zag het en voelde het, behalve ikzelf. Ook nu zie ik op de schoendozen niet mijn familienaam maar een merknaam staan”, verrast Virginie ons. “Maar nu kan ik wel volledig mijn eigen ding doen.”
“Ik zie op de schoendozen niet mijn familienaam maar een merknaam staan”
Moet je wel eens voet bij stuk houden, met je man als businesspartner?
“David doet alles wat jullie niet zien. En dat is heel veel”, beklemtoont Virginie. “We zijn beide visionair; hij in de strategie, ik in het design. Zo vullen we elkaar mooi aan, maar als koppel iets uitbouwen en dag in dag uit samenwerken is inderdaad best pittig. Het werken stopt nooit, maar alles in het leven went. Natuurlijk sta ik wel eens op de rem, bijvoorbeeld wanneer meneer nog met werk afkomt om 23u ’s avonds, wanneer je volledig ontkoppeld naar Netflix aan het kijken bent”, zucht ze. “Het moeilijkste is misschien wel onze communicatie die overal hetzelfde is. Of we nu alleen thuis zijn of op kantoor, we houden ons beide niet in en vechten voor ons standpunt. Als je dacht dat ik al passioneel praat over MOROBÉ, David is nog erger”, lacht Virginie. “Maar we werken naar elkaar toe en komen zo tot het beste resultaat.”
Zinkt het hart je wel eens in de schoenen, bij het zien van de vele copycats?
“Ik krijg vaak te horen dat ik het als een compliment moet zien. Dat ik anderen inspireer, en zelf niet meer rondkijk. En dat is ook wel zo; alles vertrekt vanuit mezelf”, bevestigt ze. “Maar toch voelt het iedere keer als een stomp in de maag. Ook al winnen we elke rechtszaak, ik heb tranen met tuiten gehuild in het begin”, geeft Virginie toe. “Maar hoe meer screenshots ik van klanten doorkreeg, hoe meer hun woorden tot me doordrongen: ‘Ik koop alleen die van jou, de echte’. De echte? Toen pas kwam het besef van wow, we zijn geen product meer maar een brand”, stond de ontwerpster versteld.
Je schoenen dragen vaak vrouwennamen. Wie of wat inspireert je?
“Welke handtassen ken je?”, vraagt Virginie ons. “De Birkin. De Kelly. De Marcy. Niemand onthoudt een vijfcijferige code. Name it, you have it”, slaat ze de nagel op de kop. “Sommige modellen benoemen we lukraak, maar schoenen die naar mijn buikgevoel blijvers zijn, vernoemen we naar mensen die iets betekenen voor mij. Zo verwijst de Teresa naar mijn mama, de Rita naar mijn schoonmoeder en de Romy naar de dochter van één van mijn beste vriendinnen. De Nini is trouwens mijn roepnaam als kind”, doet Virginie nog uit de doeken. “75% van de modellen zijn bovendien recurring styles. De vernieuwing zit enkel in de kleuren, iets waar ik van nature een aanleg voor heb en door geprikkeld word. Zo ervaar ik pas echt rust op een skilift in een sneeuwwit landschap”, verlangt ze alweer.
Iemand op straat zien wandelen in MOROBÉ. Geeft je dat nog steeds een kick?
“Ik ben daar denk ik te nuchter voor”, moet Virginie toegeven. “Ik voel eerder dankbaarheid. Ik weet namelijk hoe hard wij hebben moeten werken om dat resultaat te bekomen. Zo investeren wij enorm veel tijd en budget in onze leesten. Er is toch niets erger dan geld uit te geven aan een paar hakken waarmee je al na twee uur niet meer weg kan van de pijn en die vervolgens stof staan te vergaren in je kast”, cringt ze. “Horen dat onze klanten er tot in de vroege uurtjes kunnen op dansen doet me dan ook veel plezier. Daarvoor zijn ze gemaakt”, knipoogt Virginie. “En vooral om je mooi en elegant te voelen. Of je nu meisje, vrouw of dame bent.”
“Horen dat onze klanten er tot in de vroege uurtjes kunnen op dansen doet me dan ook veel plezier”
Je dressing staat in brand. Welk model red je?
“Elk seizoen heb ik wel een favoriet, meestal het technisch meest uitdagende model, zoals de Priya nu”, denkt Virginie nog verder. “In de winkel zal je me vaak in een flat model zien staan, maar ik zweer wel trouw bij een hak. Je staat, wandelt en voelt je anders. Je kan het niet ontkennen; elke vrouw is mooier met hakken aan”, meent de experte. “Buiten loopschoenen heb ik trouwens in 7 jaar Morobé nog maar één paar van een ander merk gekocht. Vorig jaar, van Prada”, bekent ze nog. “Misschien red ik uiteindelijk toch de Robien, de sandaal met de signatuurbroche waarmee het allemaal begon”, besluit Morobé.
Wat manifest dé Virginie Morobé? Waar droom je nog van?
“Ik wil de wereld veroveren met MOROBÉ”, heeft ze haar antwoord al klaar. “België is te klein voor mij. Ik wil het merk over de grenzen heen trekken, zonder daar pretentieus over te zijn. Het is geen ambitie uit ego, maar uit een passie om vanaf nul een Belgisch schoenenmerk wereldwijd op de kaart te zetten”, ijvert Virginie. “Ons design staat goed, de herkenbaarheid is er; we zijn er klaar voor. Ik durf vandaag zelfs zeggen dat we naast Jacquemus kunnen staan”, zegt ze met trots. “Dromen, die moet je hebben en er durven naartoe werken. Zo kan ik hopelijk binnen 15 jaar zeggen dat we ons doel samen bereikt hebben. Als koppel, met een lach en een traan. De wereld veroverd, stap per stap. Paar per paar. Ook dankzij jullie dus”, straalt the one and only Virginie Morobé.
