Op het doek van Zoë Dejonghe
Ik betrapte me er onlangs weer op. Dat wanneer ik ergens aan de kassa sta aan te schuiven, ik de gesprekken wel eens afluister. Zo stond ik aan de toonbank van ‘De Karavaan’ in Oostduinkerke. “Proficiat met je tentoonstelling, het was zo geslaagd”, hoorde ik de vrouwen boffen tegen een meisje. Met onze kunsteditie in het achterhoofd sprak ik hen aan en niet veel later zat ik op een stoel - overtrokken met een Dries Van Noten-stof - bij Zoë Dejonghe thuis. Ze is nog maar 22 jaar en bouwde al een restaurant in Gent om tot haar atelier. Ze wisselde de wijnglazen voor penselen en gaf me een boekje mee, dat als venster dient in haar chaotische hoofd. Meet Zoë Dejonghe, een vat vol talent en passie. Gesprekken afluisteren aan de kassa? Ik raad het iedereen aan.
KASK, een droom die uitkwam
“Met een liefde voor kunst word je geboren”, denkt Zoë. “Ik heb de creativiteit mee van mijn moeder, die modeontwerpster is, ik volgde haar van de tekenschool tot de keramiek- en naailessen. Theoretisch was ik nooit de sterkste, maar ik blonk wel uit in de praktijklessen. En vanaf dan wist ik het: ik moest en zou schilderkunsten doen op het KASK. Vier jaar lang heb ik moeten wachten op het toelatingsexamen”, voelt ze terug die opbouwende spanning. “Voor velen is het maar een school, voor mij was het mijn enige optie. De optie om te doen wat ik het liefste doe”, verwoordt Zoë. “Ik had ook totaal geen plan B. Als back-upplan wou ik mij inschrijven in het LUCA, maar op de vraag ‘waarom’ kon ik gewoonweg géén motivatie neerschrijven. Ik doekte dan maar mijn plan B op en ben voor de volle 100% voor plan A gegaan. And we’ve made it! Ik geloof dan ook dat als je iets hard genoeg wil, het sowieso goed komt.”
Werkdrang als inspiratiebron
“Het KASK leerde me interessant schilderen en niet ‘juist’. Het heeft dan ook een jaar geduurd om dat ‘correct’ schilderen achter me te laten. De lesgevers verplichtten me om dieper te graven en dat zie je ook door de jaren heen. Ik ben volledig van stijl veranderd en dat is net goed, want stilstaan is achteruitgaan”, stelt ze. “Vroeger waren mensen mijn grootste inspiratiebron, maar dat bleef altijd zo fotorealistisch dat ik mezelf schaakmat zette. Ik ben zelfs gestopt met mensen schilderen, omdat ze erna toch verdwijnen uit mijn leven. Nu is het de werkdrang van andere kunstenaars dat mij inspireert. Ik put veel ideeën uit het schilderen met vrienden, en de gesprekken die we over elkaars werken hebben. We hebben ook 3 jaar lang hetzelfde meegemaakt. Je kunst wordt bekritiseerd en dat is iets heel persoonlijks en intens. Ik heb ook het gevoel dat iedereen buiten die klasbubbel me niet meer snapt”, deelt Zoë openhartig.
Geen drie printers op de grond
“Kunst hoeft geen specifieke boodschap over te brengen”, vindt Zoë. “Onbewust zit er wel een verhaal achter, omdat je schildert uit je eigen herinneringen, maar ik probeer me vooral te amuseren en hoop dat mensen dat erin zien en dan eventueel zelf een verhaal vormen. Kunst mag voor mij iets gelukkig en licht zijn, en hoeft niet altijd diepgaand en moeilijk te zijn. Voor mij wordt een werk pas kunst, als het interessant is en vooral blijft. Als ik naar iets kan blijven kijken en het me blijft prikkelen”, beschrijft ze nog. “Daarom heb ik het soms moeilijk met conceptuele kunst. Drie printers op de grond, dat doet mij persoonlijk niet veel. Nu klink ik minder arty farty, maar ik ben het wel”, lacht Zoë.
Miljonair? Nee bedankt
“Ik hang inderdaad mijn eigen werk op, is dat raar? Mijn vrienden doen dat niet, en Michaël Borremans trouwens ook niet”, interviewde ze hem ooit eens voor school. “Hij staat enorm achter zijn werken, maar het is niet de stijl die hij zelf zou uithangen. Terwijl mocht ik ooit iets kopen, dat wel in hetzelfde genre zou zijn, die van speelse kinderlijkheid. Daarom ben ik ook grote fan van de werken van Rose Wylie, maar zelfs haar kunstboek is onbetaalbaar”, jammert Zoë. “Ik zie mijn werken dan ook eerder in huizen dan galerijen hangen. Als ik niet interessant of cool genoeg ben voor galerijen, of onvoldoende fancy mannen hebben me gecomplimenteerd, dan fuck it. Ik wil geen rekening houding met wat trendy is en wil mijn eigen ding doen. Miljonair worden interesseert me niet, maar ik hoop dat er ooit een punt komt dat ik kan leven van mijn schilderijen. Niet commercieel moeten schilderen is voor mij goud waard”, hopen we met haar mee.
