Op de laatste dag van het jaar lijst Studio Brussel traditiegetrouw de niet-kapot-te-krijgen klassiekers op in ‘De Tijdloze’. Enkele weken later gaat de radiozender daarentegen op zoek naar ‘De Nieuwe Lichting’ aan muzikaal talent. Dit jaar behoort de 19-jarige Friedel Dufait uit Oostende tot de winnaars van de muziekwedstrijd. Zo treedt zij met haar grensverleggende indie-pop/rock in de voetsporen van onder meer Portland, Sylvie Kreusch en Tamino.
Driemaal is scheepsrecht, zo weten ze aan ’t zèètje. Nadat BWANA het de afgelopen jaren al schopte tot in de selectie van Humo’s Rock Rally en de finale van Sound Track, heeft zij nu - uit meer dan duizend inzendingen - de hoofdprijs te pakken van De Nieuwe Lichting. Zo lijkt er nu écht geen ontkomen meer aan deze one-woman-band, die in haar eentje het geluid van morgen bepaalt.
Was het destijds een bewuste keuze om als solo-artieste op te treden?
“Toch wel; ik ben niet mensenschuw hoor!” (lacht). “Op die manier behoud ik de volledige controle over mijn creatieve proces en geniet ik dus volop van mijn artistieke vrijheid. Praktische pluspunten zijn er ook, want zo hoef ik geen agenda’s samen te leggen met andere bandleden voor shows of repetities. Dankzij een loopstation kan ik mijn sound voorzien van de nodige dynamiek en zelfs meerstemmig werken, om zo een extra dimensie aan mijn songs toe te voegen.”
Blijft die dynamiek niet wat achterwege op het podium, waar we alleen maar naar jóu kunnen kijken?
“Dat klopt en dat visuele aspect is natuurlijk ook belangrijk in de totaalervaring die een concert tegenwoordig is. Precies daarom treed ik ondertussen ook op met een liveband, om zo de ‘Bwanaanse’ stijl nog harder en intenser in je gezicht te kunnen wrijven. Alles heeft dus duidelijk zijn voor- en nadelen. Het is voorlopig nog wat zoeken naar een evenwicht hiertussen, en naar mijn unieke plek als hedendaagse artieste. Sinds ik De Nieuwe Lichting won, krijg ik massaal veel aanvragen voor optredens, zodat ik nu volop kan experimenteren en ervaring kan opdoen.”
Top of the bill wordt wellicht het voorprogramma dat je mag verzorgen in de AB, als onderdeel van je prijzenpakket. Wie zie je daar graag headlinen na jou?
“Als jonge muziekfan trok ik al dikwijls naar die Brusselse concertzaal. Ik ben dankbaar voor alle kansen die ik al kreeg in mijn stamcafeetjes, maar het is voor mij een ware eer om later dit jaar aan de andere kant van dat grote podium te mogen staan. Ik word nu door sommigen ‘de Belgische PJ Harvey’ genoemd, omdat mijn lage stem wat aan haar doet denken. Zelf kijk ik heel hard op naar bands zoals Ohtis, die country met rock versmelten. Ik probeer zelf ook om de grenzen tussen genres te doorbreken. Ik zou het dan ook de maks vinden om met hen het podium te mogen delen!”
En als het nog wat groter mag … Welke festivalprogrammator mag jou bellen?
“Volgens Eppo Jansen van Pukkelpop ben ik ‘in de gaten te houden’. Een showcase in Kiewit behoort nu niet meer tot de vaste prijzen, maar toch zie ik een tripje naar de andere kant van het land zeker zitten; The Haunted Youth achterna. Nóg verder? Dan lijkt het Amerikaanse Coachella mij wel wat. Wie zou nu niet willen optreden op een plek waar de zon altijd schijnt, omringd door festivalgangers in bohemian outfits die op zoek zijn naar hun innerlijke spirituele eenhoorn?” (lacht)
Terug met beide voeten op de West-Vlaamse grond nu. Wat wil jij écht bereiken?
“Ik wil het vooral leutig houden. Niet te veel druk, gewoon gaan met die bwanaan! Ik geniet van de airplay die ‘Lonely Happy’ krijgt op de nationale radio en van de meer dan 10.000 streams die de single ondertussen haalde op Spotify. Mijn ambities draaien immers vooral om het delen van mijn muziek en teksten met anderen. Als ik daarmee een emotionele connectie kan maken en een positieve impact kan hebben op iemands leven, dan beschouw ik dat als het grootste succes. Als artieste wil ik dus vooral betekenisvol zijn!”
Je schrijft nu wel geschiedenis, maar is BWANA tijdloos?
“Als winnares van De Nieuwe Lichting sta ik nu volop in de belangstelling, maar dat is inderdaad geen garantie op blijvend succes. Sommige voorgangers treden ondertussen op tot in het buitenland, maar van anderen hoor je een jaar later niks meer. En er zijn ook niet-winnaars die het uiteindelijk beter doen dan de effectieve ‘lichting’. Uiteraard streef ik een lange muzikale carrière na, maar wordt dat niks, dan maak ik nu al werk van mijn plan B als muziekjournaliste. In ieder geval denk ik wel dat je ook als hedendaagse band tijdloze muziek kan maken, zoals MGMT dat doet. Dan gaat het opnieuw om het vermogen om je publiek te kunnen raken … en ook wel om je looks.”
Wij wensen je alvast alle succes toe!
