Op het canvas van Emely Deceuninck
Al scrollend op Instagram ontdekte ik Emely Deceuninck. Ik werd dan ook instant verliefd op haar kleurrijke feed en niet veel later stond ik voor haar indrukwekkende gevel in centrum Gent. Het is dan ook een mysterieuze, oude drukkerij met tientallen kamertjes waarin verschillende kunstenaars hun atelier schuilhouden. En in één van die kamers vind ik Emely en haar kleurrijke masterpieces terug. “Ik kan onmogelijk thuis werken. Anders vermoord ik mijn roomies met white spirit”, valt ze met de deur in huis, en wij voor haar humor. “Ik kom hier na mijn werk om mijn hoofd leeg te maken, terug te vullen of gewoon om uit het raam te staren.” Ze is nuchter, werkt hard voor haar passie en doet voor ons graag haar verhaal uit de doeken.
Het zit in de familie
“Ik ben geboren in Izegem, een klein dorpje waar je het aantal kunstenaars op één hand kan tellen. Mijn excuses aan alle inwoners”, gniffelt ze. “Het was vooral via mijn tante dat ik ontdekte dat kunst mijn roeping was. Zij was ook degene die mijn moeder het duwtje in de rug gaf om me in te schrijven in het kunstonderwijs. Na mijn studies aan Sint-Lucas in Gent ben ik daar meteen aan de slag mogen gaan als leerkracht, waar mijn moeder dus zeer blij mee is”, knipoogt Emely. “Ik heb daar echt mijn droomjob te pakken, die dan nog eens perfect te combineren valt met mijn atelier. Het atelier deel ik trouwens met mijn roomie, beste vriendin en medekunstenares: Ines Raspoet. We zijn eigenlijk constant samen. Ik heb precies twee relaties”, lacht ze. “We hebben een onbewuste wisselwerking en praten voortdurend over elkaars composities en inspiraties.”
Een voetbal in een oester
“Mijn werk is heel kleurrijk. Het zoeken naar de juiste kleurencombinaties brengt me dan ook rust. Zelfs wanneer ik schilder via een foto vervang ik het zwart door een fellere kleur. Ik denk dat daarom mijn werken zo goed bij elkaar passen”, analyseert Emely haar stijl. “Hoewel de schilderijen in mijn vorige serie, over eenzaamheid in combinatie met technologie, minder goed samen pasten. Wat dan eigenlijk wel weer past bij het thema”, kwam ze net tot het besef. “Alles wat ik maak gaat ook over mijn eigen leven. Ik zie het als één groot zelfportret, boordevol kleine puzzelstukjes. Mijn werken gaan dus wel eens over zaken waarmee ik worstel, gevoelens die ik wil kaderen of thema’s die ik wil visualiseren. Zo is het werkje met de voetbal in de oester een van de vele verwijzingen naar de relatie tussen een man en vrouw. Een parel in een oester kan gezien worden als een bacterie die de oester teistert. Terwijl voetbal in een vrouwenleven - laten we eerlijk zijn - ook vaak aanschouwd wordt als een bacterie die ons leven verziekt”, kopt Emely binnen.
Amerikaanse kitsch
“Op reis zoek ik altijd goeie musea en tentoonstellingen uit. Modern Tate is my number one en ook de David Hockney tentoonstelling in Londen vond ik waanzinnig. De kleuren die hij gebruikt, die right in your face Amerikaanse kitsch, ik hou ervan. Mijn schilderij met het zwembad is dan ook een knipoog naar één van zijn werken”, laat ze nog weten. “Wanneer ik met mijn lief naar een museum ga, geef ik dan ook graag uitgebreid uitleg. Ik ben en blijf een leerkracht hé”, lacht Emely. “Hij”, als in Maarten Devoldere van Warhaus, “probeert nu wel vaker mijn werken te ontleden en wordt er ook beter in. Ik denk dat als ik iets anders zou moeten doen, het ook in de muziek zou zijn of toch zeker in het artistieke. Ik zie mezelf niet bepaald uitblinken als bankier”, grapt ze.
Henri Matisse voor 50 euro
“Ik zou zo gelukkig zijn mocht mijn werk ooit in een galerij hangen”, glundert Emely. “Bij Minus One in Gent heb ik wel eens een wedstrijd gewonnen om mijn eigen tentoonstelling te organiseren en cureren. Daarvoor heb ik samengewerkt met jonge kunstenaars, die ik daarvoor ook betaald heb. Er wordt te vaak geprofiteerd van hen”, jammert ze. “Ik heb wel het gevoel dat ik nog aan het broeden ben op mijn ei. Ik ben er nog niet klaar voor om iets tentoon te stellen. Misschien is dat ook wel een gevoel dat ik altijd zal hebben. Dat het nooit goed genoeg zal zijn”, denkt Emely, onterecht. “Maar als we nu toch luidop dromen, dan denk ik aan Tim Van Laere Gallery in Antwerpen of Barbé in Gent. Kwestie van de lat hoog te leggen”, lacht ze. Ik ben trouwens ook grote fan van Henri Matisse. Ik kocht onlangs een van zijn schetsen voor 50 euro. Nog steeds de beste aankoop van mijn leven”, pronkt de jonge kunstenares, van wie we nog veel zullen horen (en kopen).
