Wat gezonde zeelucht én arty farty projecten opsnuiven? Zet koers - letterlijk met de fiets - naar de achtste editie van Triënnale Beaufort, georganiseerd door de Provincie West-Vlaanderen en Westtoer. Curator Els Wuyts nodigde 18 buiten- en binnenlandse kunstenaars uit, die in totaal 18 kunstwerken realiseerden: twee in elke deelnemende kustgemeente. Wij visten er onze favoriete werken uit en kaderen ook twee andere ku(n)stprojecten die je niet mag missen.
Monobloc Moments van Sara Bjarland in De Haan
Sara Bjarland gaat op zoek naar spullen die anderen afdanken, om ze een nieuw leven te kunnen geven. Zo staan Plastic Monobloc-stoelen over de hele wereld symbool voor vakantie en vrije tijd, maar ook voor onze wegwerpmaatschappij. Op een chaotische en speelse manier gestapeld, lijkt het alsof het werk door de zeebries is gevormd en op het punt staat om te vallen. Door de stoelen naar brons te vertalen, geeft Sara dit alledaagse voorwerp een eeuwig karakter en versterkt ze het contrast met plastic.
The Herring van Johan Creten in Oostduinkerke
Het beeld The Herring speelt met de dubbele betekenis van la mer en la mère. De zee en het leven zijn namelijk onlosmakelijk verbonden. Wist je dat de Westkust tijdens de Tweede Wereldoorlog kon overleven dankzij een ongewoon rijke haringvangst? Er spoelde toen zoveel haring aan, dat men die met de blote hand kon opscheppen. Is de opbrengst van de zee onuitputtelijk? Het werk confronteert ons op die manier met het hedendaagse vraagstuk van duurzaamheid en ecologie.
At Rest van Selva Aparicio in Nieuwpoort
Misschien is een van deze handpalmen wel de jouwe, want de kunstenaar maakte afgietsels van honderden inwoners. De 4.400 bronzen tegeltjes werden individueel gegoten en samen vormen ze een quilt. Wanneer je erin zit, word je omhelsd, maar toch heeft het een donker randje. Wie zijn handafdruk naliet, zal namelijk na verloop van tijd niet meer onder ons zijn. Zo verwijst de titel naar het uitrusten, het verstrijken van de tijd, de dood en ‘ter plaatse rust’, gelegen in de omgeving van het oorlogsfront.
Moeder van Femmy Otten in Oostende
Negen maanden werkte Femmy Otten aan de marmeren versie van dit beeld: de duur van haar zwangerschap. Het viel haar op dat afbeeldingen van zwangere vrouwen en kunstenaars die moeder zijn onvertegenwoordigd zijn in de kunstgeschiedenis, en zeker in de hedendaagse kunst. De vrouw ligt in een ongemakkelijke houding, met een blok aan haar been, maar het lijkt alsof ze dit alles in evenwicht houdt. De moederfiguur bezit de oerkracht van het leven geven en is terzelfdertijd ook kwetsbaar.
All the words in the world van Jorgen Macchi in Koksijde
We herkennen een toetsenbord, maar zonder de toetsen. Wijst dat op het onvermogen om een beeld in taal uit te drukken? Of ligt er een zee aan nog onbekende mogelijkheden voor ons open? Vandaag verbinden we onszelf met de wereld op een digitale manier, wat voor- en nadelen biedt: voor de een vervreemding, voor de ander juist een meer inclusieve maatschappij. Aan de andere zijde kan je het urbane landschap zien, waardoor het ook iets weg heeft van een gestript appartementsgebouw.
Lost For Words van Driton Selmani in Blankenberge
Driton Selmani, die in zijn thuisland Kosovo gewend is aan constant rumoer, was onder de indruk van de rust aan het begin van het duinpad. Die stilte vormt meteen een breuk met de bruisende zeedijk. Hij gelooft dat de inwoners zich niet alleen met elkaar kunnen verbinden, maar ook met hogere doelen door gebruik te maken van de emoties die in de lucht zweven. Met deze windwijzer in empathie wilt hij een diep gevoel bij de kijker oproepen, waarbij de grenzen van de rationaliteit worden overstegen.
Untitled van Jef Meyer in Middelkerke - Westende
Jef Meyer heeft een voorliefde voor beton: een materie die eindeloze variatie in het eindproduct toelaat. Dit werk is allesbehalve gepolijst en doordat het onaf is - of lijkt - wordt je fantasie des te meer aangesproken. Je wordt naar binnen gezogen in de duisternis, volgt het licht en wordt beloond met een zicht op zee. Het idee ontstond na een bezoek aan de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Antwerpen, waar je met een beklemmend gevoel binnenkomt, trappen bestijgt en dan een weids panorama ontdekt.
Attentifs ensemble van Romain Weintzem in Blankenberge
Romain Weintzem groeide op in Parijs, waar de Art Nouveau het straatbeeld siert. De Paravang, een windscherm met zitbankjes met zicht op de jachthaven, is hiervan een overblijfsel. Vroeger werden passagiers op het Franse openbaar vervoer uitgenodigd om op elkaar te letten en dat inspireerde hem. De stalen wanden doen je observeren zonder communicatie met je buren, wat het dystopische karakter van onze bewakingsmaatschappijen onthult. Er werden drie structuren in de stad geplaatst, wat het Big Brother-effect versterkt.
Cabin Art: Aangespoeld in Sint-Idesbald
De unieke openluchttentoonstelling op de Zeedijk van Sint-Idesbald is deze zomer al toe aan de 16e editie. Meer dan 60 getalenteerde kunstenaars lieten zich inspireren door potvis Valentijn en alles wat aanspoelt uit de Noordzee, met prachtige foto's, schilderijen en tekeningen als resultaat. De expo loopt nog tot 15 september en via www.tijdingen.be vind je er alles over terug. Zo zijn er in juli en augustus gratis rondleidingen. Welke kunstzinnige strandcabine is jouw favoriet?
Westerpunt in De Panne
Op het einde van de betonnen wandeldijk richting Frankrijk, vind je sinds mei 2024 het Westerpunt. Dit uitkijkpunt is een architecturaal hoogstandje dat elke bezoeker een prachtig uitzicht biedt over het natuurreservaat De Westhoek, de zee en het strand. Het is een geometrische luie trap van 6 meter hoog, die je mee de hoogte inneemt. Tip: bezoek het Westerpunt bij hoogtij. Dan wordt de ingang op het strand overspoeld door zeewater.
