Ze maakt betaalbare alternatieven voor de 70-jarige Delvaux-lovers, maar ook voor de 20-plussers die sparen voor hun eerste werktas. De handtassen van Lies Mertens (33) doorstaan dus de tijd. De naar Brussel uitgeweken cat mom draagt duurzame en tijdloze designs op (en in haar) handen, met haar unisex en lederen handtassen. Ze experimenteerde zelfs eens met druiven- en champignonleer en binnenkort vertaalt ze haar liefde voor de kust in een schelpencollectie. Wij, van De Zeeparel, steken haar dan ook graag een extra hart onder de riem.
Een pull voor haar kat
“Als kind wou ik modeontwerpster of dierenarts worden. Ik koos stofjes uit voor mijn katten, waar mijn grootmoeder dan truitjes van maakte”, blikt Lies al lachend terug. “Zij heeft me later ook leren naaien, maar door mijn passie voor fotografie ben ik toch Grafisch Ontwerp gaan studeren, in Sint-Lucas Gent. Ik ontwikkelde er oog voor compositie en coherentie, maar om wat meer kadering te krijgen deed ik er nog Cultuurmanagement bij. Puur uit interesse begon ik toen ook aan een opleiding handtassenontwerp. En wat startte als een hobby, groeide uit tot een merk”, glundert ze. “Een wijncursus heb ik ondertussen ook nog gevolgd. Ik hou ervan om bij te leren en nieuwe dingen te ontdekken. Stilstaan vind ik achteruitgaan.”
Een tas voor je wijnfles
“Een groot deel van mijn tijd gaat dan ook uit naar materialenonderzoek. Zo heb ik al tassen gemaakt van druiven- en champignonleer. Ik geloof nochtans hard in echt leder, tenslotte het restproduct van de vleesindustrie, maar op termijn zal er nog minder vlees gegeten worden en zullen er dus ook minder huiden zijn. Daarom vind ik het belangrijk om te investeren in alternatieven”, oppert de duurzame onderneemster. “Zo ben ik op het VEGEA-druivenleer gebotst, een leer gemaakt uit wijnrestanten. Zelf wijnliefhebber, was de samenwerking snel geklonken. Het materiaal gaf dan ineens ook de inspiratie voor de vorm van de tas. Al gebruiken weinig mensen die puur om wijn te vervoeren”, knipoogt ze. “Later ben ik ook in contact gekomen met MycaNova, een bedrijf dat citroenzuur maakt met de overschotten van de Tiense suikerraffinaderij. Daarvoor hebben ze schimmels nodig, die eigenschappen bleken te delen met leer. Het werd een doorloopproces van twee jaar, maar het was het volledig waard.”
Een rode draad in het cliënteel
“Iets kan conceptueel sterk zijn, maar een handtas blijft een gebruiksobject. Als het geen oplossing biedt voor je dagelijkse noden, dan is het geen geslaagde tas. Zo ga ik ook nooit iets schreeuwerigs ontwerpen. Ik hou van natuurlijke materialen en idem kleuren, die net als de natuur eeuwig zijn. Tijdloos staat haaks op trends en is gekoppeld aan rust. En dat was al van bij de start het uitgangspunt. Ik wilde een blank canvas maken. Tassen, die overal bij passen”, omschrijft Lies haar merk. “Toned-down of kleurrijk gekleed, we pinnen ons ook niet vast op één type klant. Zowel 70- als 20-plussers vinden ons. Toch loopt er een rode draad door ons cliënteel. Niet in esthetische kenmerken, maar eerder in karaktereigenschappen. Het zijn vaak nieuwsgierigen, die houden van kunst en cultuur.”
Zelf maar drie handtassen
“Ik heb zelf maar drie handtassen van mijn eigen collectie in gebruik”, val ik bijna achterover. “De Lies, de Leni en de Wine Bag. Die laatste gebruik ik - zoals de naam suggereert - tijdens een avondje uit, de Leni is mijn werk- en laptoptas en de Lies - zoals de naam opnieuw suggereert - is mijn all-time favourite. Het is een praktische tas die je op verschillende manieren kan dragen, met allerlei compartimenten in. Zo kan ik er ook mijn Moleskine-notitieboekje, haarspeld, leesboek én waterfles in kwijt. Het is eentje die ik puur voor mezelf heb gemaakt en daarom mijn naam draagt. Daarnaast gebruik ik vaak prototypes, wat ik zou moeten afleren. Ik loop mezelf continu te verantwoorden dat het nog niet af is”, lacht Lies. “Ook bewaar ik altijd van elke collectie één stuk, die dan uitgeleend wordt aan vrienden voor tentoonstellingen, events of feestjes.”
Haar naasten als insteek
“Mijn eerste collectie sloeg meteen aan, maar daarna heb ik een cruciale fout gemaakt. Ik begon te hard als consument te redeneren, met als resultaat een collectie waar ik niet achterstond. En dat heb ik eigenlijk maar vrij recent beseft”, deelt ze. “Maar elke tas wordt nog steeds door een naaste geïnspireerd, die ik dan ook betrek bij het ganse proces. Voor onze campagnebeelden doen we eigenlijk hetzelfde. We werken met atypische modellen, namelijk onze eigen klanten. Zo fotografeerden we afgelopen herfst Els, Jane en Sabine. Drie hartsvriendinnen, fans van het eerste uur en de meest intelligente en stijlvolle vrouwen die ik ken. Zulke modellen zorgen voor meer emotie, kracht en authenticiteit in de beelden.”
Tweede leven als kunstwerk
“We halen soms een tas uit de collectie, maar dan kampen we wel eens met een overstock. Omdat we zero waste belangrijk vinden, kwam het idee om samen te werken met kunstenaars, om de tassen een tweede leven in te blazen. Zo gebruikte Shirley Villavicencio Pizango de tassen als canvas. Het werd een kunstproject met 10 genummerde edities, met succes tot in Amerika. Als handtas verliest het zijn tijdloosheid door de tekeningen, maar als kunstobject is het vereeuwigd”, bewondert ze Shirley haar werk. “Als ik mag dromen, hoop ik ooit nog met David Hockney samen te werken.”
Een stads- én natuurmens
“Omdat ik meer afstand wou nemen van mijn werk in Antwerpen, verhuisde ik vorig jaar naar Brussel. Het is er groter en diverser, ik kan daar onzichtbaar zijn. Rondwandelen in de verschillende buurten inspireert mij dan ook enorm. Zo heerst er in Anderlecht een ruwere setting, is Elsene dan weer chique en vind je in de Marollen die vintage vibe. Zelf woon ik aan het park van Vorst in Saint-Gilles, met veel goeie restaurants en wijnbars in de buurt. Toch zou ik ook niet zonder de natuur kunnen. Ik ben opgegroeid ‘op de buiten’ en dat zit nog steeds in mij. Zo heb ik een camionette met een geïmproviseerd kampeerbed. Mijn ideale vakantie? Een week trekken in de bergen, zonder ontvangst”, kijk ik al uit naar een door Lies Mertens ontworpen trekrugzak.
Ik ga nooit naar het werk zonder: Eerst koffie gedronken te hebben.
Ik krijg een krop in de keel van: Mensen die heel attente dingen doen.
Ik moet meer tijd vrijmaken voor: Mezelf, maar tegenwoordig doe ik dat wel.
Mijn droomklant is: Anna Kras, een Servische kunstenares.
Mijn favoriete ontwerper is: De Franse Christophe Lemaire, maar op Belgische bodem ben ik fan van Janue. Als goeie vriendin ervan ben ik misschien wat bevooroordeeld, maar half mijn kleerkast is van haar.
Meestal draag ik: Een wijde broek en een hemd, met in de winter een coltrui onder.
Mijn favoriete tas, dat geen Lies Mertens is: Ik koop geen andere merken meer, maar voor mijn 30ste verjaardag heb ik een tweedehands Delvaux gekocht, die ik volledig gerestaureerd heb.
