Ik beken: ik ben al enkele jaren fan van de handtassen van Zarina Rouge (32), het witte Lima-model staat al even op mijn wishlist. (lacht) Haar handtassen kleuren meer en meer het straatbeeld van de Westkust. In onze lokale modespecial steken we haar dan ook graag een extra hart onder de (lederen) riem. Naast kersverse mama van zoontje Leo, die haar enthousiast toejuicht door de babyfoon, werkt ze fulltime bij Boutique Nr12 in Nieuwpoort en is ze dus de getalenteerde designer van haar eigen handtassenlabel. Ze licht het voor ons graag even van naald tot draad toe!
“Waarom de naam ‘Zarina Rouge’? Een grappig verhaal.” (lacht) “Toen ik in mijn tienerjaren mijn Facebookprofiel wou aanmaken, raadden vriendinnen me aan om een andere naam te kiezen, want toekomstige werkgevers zouden mij als sollicitant online opzoeken. En niemand wil dat je baas je nachtelijke escapades online kan terugvinden.”(lacht) “Daarom heb ik dus mijn achternaam veranderd in mijn lievelingskleur, rouge, en dat is eigenlijk blijven hangen.”
De stof of beter gezegd ‘leer’ tot nadenken
“Mijn passie voor mode zit er al van kinds af in. Als achtjarige knipte ik lapjes stof uit en naaide ik die tot kleine outfits voor mijn Barbies. Niet het spelen, maar de kleding intrigeerde me. Toch heb ik die passie samen met mijn Barbies opgeborgen en koos ik ervoor om Latijn te studeren, later gevolgd door vertaler-tolk. Na mijn studies ben ik naar München verhuisd en dat was een echte eyeopener. Ik besefte dat een 9-to-5-job aan een bureautje niet aan mij besteed was. Ik leerde in die periode ook mijn vriend kennen en ben dan teruggekeerd naar Koksijde. Hier heb ik mijn passie terug van onder het stof gehaald en ben ik beginnen werken in een lokale kledingzaak. Als extra project volgde ik dan een cursus mode en lederbewerking bij Elisa Deleersnyder. Deze lessen gaven me de stof of beter gezegd ‘leer’ tot nadenken.” (lacht) “Aan één handtas werkte ik minimum 20 uur, wat moeilijk te combineren viel met mijn fulltime job. En dus, toen de vraag begon toe te nemen, zocht ik naar een atelier om mij te assisteren in de productie.”
“Als achtjarige knipte ik lapjes stof uit en naaide ik die tot kleine outfits voor mijn Barbies”
It-bags uit een it-atelier
“Ik ontwerp alles in België, werk met Italiaans leder en de productie is in Spanje. De handtassen van Jacquemus, Loewe, Yuzefi, Polène en Paul Smith worden in hetzelfde atelier gemaakt. Het was bijna onmogelijk om ‘binnen te geraken’ in dat atelier, maar op een of andere manier vielen mijn tassen bij hen in de smaak.” (glimlacht) “Het atelier ligt in een klein dorpje in Zuid-Spanje, in the middle of nowhere. Het dorp staat al 100 jaar in de ban van leder, heel fascinerend om te zien. Alles wordt met de hand gemaakt en iedere werknemer in het atelier heeft zijn eigen taak en specialiteit. Dat mijn tassen door dezelfde handen gaan als die van Loewe en Jacquemus vat ik nog altijd niet.” (glundert)
“Ik ontplof van de nieuwe ideeën en ontwerpen, maar budgetwise is dat niet altijd gemakkelijk. Zo kan ik enkel bestellen met een minimum afname en ook de lederproductie neemt al enkele maanden in beslag. Daarbij komt nog de verschillende vertragingen door de coronacrisis, het bezoeken van het atelier, het maken van prototypes, het overleggen en het budgetteren. Het is allemaal niet poepsimpel. Het is soms een uitdaging om alles te combineren met mijn fulltime job en Leo. Gelukkig is hij een super chille baby! Hout vasthouden zeker?” (bulderlacht) “Ik heb wel enorm veel steun van mijn vriend Pieter-Jan. Ik mag mijn pollekes kussen met hem.”
Praktisch en seizoensloos als insteek
“Ik wil graag handtassen ontwerpen voor elke vrouw en voor elk moment. Als ik bijvoorbeeld op citytrip ga, heb ik een praktisch of sportief tasje nodig, vandaar de ‘Nigina’, die vernoemd is naar mijn nichtje. Je kan het model op twee manieren dragen, crossbody of rond de heup, wat handig is bij het shoppen of tjolen op reis. Maar soms voel ik mij ook op-en-top vrouwelijk en wil ik me dan ook zo kleden. Voor die momenten heb ik de ‘Lima’ en ‘Suri’ ontworpen. Sinds ik mama geworden ben, vind ik het vooral handig om een grote tas te hebben waarin ik alles kan smijten.”(lacht) “Mijn laatste ontwerp is dus de shopper.”
“En dat brengt me eigenlijk naar wat ik zelf het belangrijkste vind aan een handtas: het praktische. Maar tegelijk ook ecologisch, modebewust én betaalbaar. De mini bag trend à la Jacquemus is zeer mooi, maar heel duur en onpraktisch. En dat is het ding: ik wil geen handtassen maken om er rijk van te worden, maar eerder om iets te doen wat me gelukkig maakt. Ik maak ook alles in kleine hoeveelheden, wat mijn stukken uniek maakt en wil allesbehalve een fast fashion thing worden. Sinds de komst van sociale media zijn we losgekoppeld van de traditionele seizoenen en dat is waar ik naar streef: seizoensloze mode. Een tijdloze handtas van de hoogste kwaliteit, want kwaliteit is een investering in de toekomst. Ik geloof dat de stukken die we vandaag kopen, de vintage van morgen moeten worden.” (knipoogt)
“Ik geloof dat de stukken die we vandaag kopen, de vintage van morgen moeten worden”
Op haar eigen wishlist
“Ik vind dat een jas, schoenen of handtas je outfit af maakt. En dat hoeft daarvoor geen merk te zijn. Ik hou niet van die schreeuwerige logo’s, die eigenlijk niets zeggen. Maar het moet wel duurzaam zijn. Daarom werk ik voor mijn handtassen met dat specifieke duurzame leder. Ik spaar ook liever voor een mooi kwalitatief stuk, dat perfect is afgewerkt, of een toffe tweedehandsoutfit. Ik kom ook net terug van Parijs en Milaan, waar iedereen pico bello is opgekleed. Hier aan de kust is dat soms een mentaliteit die wegblijft, dus ik zou zeggen: ga voor die gasgroene outfit, draag daarbij een rode handtas (van mijn collectie natuurlijk) en ga erop uit!” (lacht)
“Ik ben geen dromer, eerder een realist. Als ik toch even luidop droom, zou het wel leuk zijn mocht Zarina Rouge ooit internationaal bekend zijn. Ik zou ook zeer graag mijn eigen winkel openen aan de kust met mijn eigen merken. Dan kan iedereen mijn tassen zien, ruiken en voelen, want het is toch niet dezelfde beleving als online. Ik hoor nu wel soms: ‘Ben jij dat meisje van die tassen?’. Dan maakt mijn hart een sprongetje en daar doe ik het voor!” (glundert)
