Bekende Zeeparels zijn niet zomaar Bekende Vlamingen – de kust zit in hun DNA. In onze eindejaarseditie kaapt Ruth Becquart (49) de hoofdrol: actrice, scenariste en nu ook Master van de achttiende editie van Filmfestival Oostende. We ontmoeten haar in het toerismebureau van de badstad, op de dag dat haar gezicht de affiche kleurt. Haar stem herken je meteen, haar présence evenzeer. Een knappe vrouw, op én naast de set. Maar wie is Ruth wanneer de camera niet draait? Haar antwoorden zijn alvast niet in scène gezet.
Hier ben ik nu mee bezig: Met het promoten van Filmfestival Oostende – eindelijk. Ik zwijg namelijk al sinds juni. (lacht) Daarnaast ben ik aan het draaien voor Le Faux Soir, een nieuwe film van Michaël R. Roskam. Ik heb momenteel een drukke agenda, maar zo heb ik het graag. Het is een cadeau om zo met je vak bezig te mogen zijn.
In mijn vrije tijd: Ontspan ik door te sporten en kan ik enorm genieten van het gewone thuisleven: boodschappen doen, de frigo vullen en cocoonen met mijn man en dochter. Misschien saai, maar acteren is ook voortdurend onderweg zijn. Een rustpunt is dus welgekomen.
Het leukste aan mijn job: Verhalen vormgeven, of dat nu al schrijvend of spelend is. Vandaar koos ik ook ‘De verhalen die ons verbinden’ als thema voor Filmfestival Oostende. Ik vind het fascinerend om telkens een nieuwe wereld in te duiken. Dat maakt van mij een rijker mens.
Mijn laatste avondmaal: Zou Japans zijn – mijn favoriete keuken – in Les Saveurs de Yamada in Antwerpen. Ik hou van voedzaam, biologisch en seizoensgebonden eten en van plaatsen waar ze de naam van je kind kennen.
Altijd in mijn koelkast: Groenten en fruit. Maar op het bovenste rekje staan steevast de sauzen van mijn man, waaronder mayonaise, ketchup en sriracha. Je ziet duidelijk ons huwelijk in de frigo. (knipoogt)
Favoriete plek aan zee: Café Du Parc en Thermae Palace. Mijn eerste herinnering aan Oostende is een restaurant met een iconische uitbater, met de allerbeste gebakken zeetong en zelfgemaakte frieten. De naam ontglipt me even, maar de zaak bestaat alleszins niet meer.
Wildste ambitie: Daar geloof ik niet zo in. Zolang ik kan leven van mijn beroep, ben ik tevreden. Ik hoef Hollywood niet te veroveren of de set te delen met een internationale ster. In onze sector zijn zó veel talentvolle mensen die niet aan de bak komen, dus ik kus mijn pollekes.
Alternatieve carrière: Mocht ik het lichaam en het talent ervoor hebben: topsporter. Ik heb daar namelijk wel het karakter voor. Vroeger deed ik altijd aan atletiek, maar nu ik een dagje ouder ben, geniet ik ook van yoga. Als je me wilt zien sukkelen, moet je me trouwens op een surfplank zetten.
Favoriet boek: Zolang een verhaal mij prikkelt, ben ik fan. Vroeger kon ik mij verliezen in één schrijver en moest en zou ik zijn of haar volledige oeuvre lezen. Nu wissel ik meer af; momenteel tussen Franse boeken.
Wat mij aan het lachen brengt: De onnozelste dingen. Droge humor vooral. En als mijn man mij nadoet, dan ga ik helemaal stuk. Ik word vaak voor serieuze rollen gevraagd – waarschijnlijk door mijn streng gezicht – maar ik lach heel vaak, soms nog het hardst met mezelf. Humor maakt het leven draaglijk.
Guilty pleasure: Breinloze televisie en mijn bommatrolley om boodschappen te doen – dat vind ik heerlijk rebels. Of door de week gezond leven en in het weekend een hele zak chips opeten. Ik hou van tegenstrijdigheden.
Slechtste gewoonte: Zeg maar ‘gewoontes’. (lacht) Ik ben niet perfect, en gelukkig maar. Ik ben een chaoot met ADD. Ik begin aan iets, krijg een impuls en schakel dan over naar iets anders. Zo blijven keukenkasten weleens openstaan en durf ik ’s nachts te woelen. Mijn hoofd staat nooit stil. Enkel sport helpt me leeglopen.
Mijn laatste krop in de keel: Bijna dagelijks, ik ventileer namelijk makkelijk. Ook bij de proclamatie van mijn dochter heb ik een traantje moeten wegpinken. Ze is afgestudeerd als actrice en volgt nog een schrijversopleiding aan het RITCS – puur haar eigen keuze, voor alle duidelijkheid. Ze moet haar eigen pad bewandelen.
Droombestemming: Waar het lot ons brengt. Zulke doelen jaag ik niet na; er zijn immers duizenden mooie plekken. Mijn man en ik maken er wel een sport van om alle Europese eilandjes af te vinken. Even echt weg van de wereld.
Dit had ik al langer moeten doen: Theater combineren met acteren voor de camera, iets wat me vroeger angst inboezemde. Maar net dat heeft me gevormd tot de actrice die ik vandaag ben. Ik ben een diesel: ik kom traag op gang, en dat is oké. Dat is ook het mooie aan ouder worden: beetje bij beetje meer zelfvertrouwen krijgen. Met 'Wat als?'-vragen ben je weinig.
Moeilijkste aan de liefde: Inzien dat als er problemen zijn, ze meestal bij jezelf liggen. Wij zijn al 27 jaar samen en daar ben ik enorm trots op. We zijn samen volwassen geworden en ik kijk nu al uit naar onze oude dag.
Film of serie die ik geweldig vond: Ik heb onlangs Task gebinged op HBO, een klassieke misdaaddrama die door het hoofdpersonage – een gewezen pastoor – een ethische, filosofische en bijna spirituele laag krijgt. Heel indrukwekkend.
Stijlicoon: Ik ben daar niet zo mee bezig en heb daar soms spijt van. Voor het eerst werk ik samen met een styliste – Fran Labarque – om te vermijden dat ik underdressed of met een miskoop aankom. Het is fijn om goed gekleed te zijn en ik heb alle vertrouwen in haar.
Mijn stijl: Verandert soms met mijn haarkleur. Voor een rol ben ik al roodharig geweest, dus dan draag je beter geen roze trui. Zwart staat met alles en geeft mij een veilig gevoel.
Feestdagen bij ons thuis: Zijn altijd éxtra druk. We hadden namelijk ooit het lumineuze idee om de avond voor Kerst te trouwen. Dat idee kwam eigenlijk voort uit een spontaan feestje dat we ooit op de avond voor oudejaar organiseerden. Dat was zo’n onverwacht succes dat we dachten: waarom niet. (lacht) Onze dochter is dan nog eens jarig in december, waardoor bij ons alles samenvalt.
Dit mag niet ontbreken op de kersttafel: Comfort food. Ik hou wel van de klassiekers, zoals gebakken witloof.
Goede voornemens: Daar begin ik niet aan. Dat is zoals zeggen dat je niet gaat drinken – dat zijn net de wildste avonden. Mijn schoonvader, psycholoog, zegt altijd: wees 70% van de tijd consequent en 30% niet. Enkel zo, met af en toe eens een bakje friet, hou je het vol.
Op de planning voor 2026: Eén serie en nog wat losse projecten, maar vooral mijn vijftigste verjaardag in juli. Ik kijk uit naar de wijsheid die ermee gepaard gaat, ondanks het lichaam dat wat trager wordt.
Dit wens ik iedereen toe: Een gezellige winter en een inspirerende week op het filmfestival. Ik kijk ernaar uit om Oostendenaars te ontmoeten. Ik hou van mensen met een hoek af – ik heb dat ook. (knipoogt)
Wij tellen alvast af naar Filmfestival Oostende, dat van 30 januari tot 7 februari 2026 plaatsvindt in Kinepolis.
