Dit kan geen toeval zijn. Ik sta tegenover de betoverende kerstgevel van Frederiek Van Pamel (51) en de eerste sneeuw van 2024 valt. En al even snel als de vlokken, smelt ik. Ons vorige interview was drie jaar geleden en De Zeeparel van toen ligt nog tussen zijn kunstboeken. Zijn dochtertje Fien (11) is om op te eten en ook hij legt opnieuw zijn hart op tafel. Deze Brugse florist-decorateur kleedt dan wel de mooiste evenementen aan en heeft vrienden uit alle hoeken van de wereld, toch keerde hij de laatste vijf jaar nog meer in zichzelf. Nu bloeit hij terug open, net als het kerstig perkament dat op zijn gevel prijkt.
Hier ben ik momenteel mee bezig: Het terugkeren naar de voorgrond. Ik voelde mij niet meer thuis in mijn eigen winkel, mede door verkeerd personeel, en was mijn drive de afgelopen vijf jaar kwijt. Mijn lichaam was op, maar mijn creatieve geest is altijd blijven werken. Ik heb het vuur terug kunnen aanwakkeren en brand nu van verlangen naar onze botanische uitbreiding. Ik ga terug naar mijn roots, met potten en planten. (straalt) Vanuit de binnentuin kon je als klant jarenlang binnenkijken in mijn keuken en living, maar nu verhuis ik mijn privé volledig naar boven. Ik noem het mijn ‘Fred’s Family Studio’, voor mezelf, mijn dochter en de vrouw die in mijn leven komt.
Het leukste aan mijn job: Mensen ontmoeten. De meest gefortuneerde tot Jan met de pet. Van de 110 genodigden op mijn vijftigste verjaardagsfeest waren er welgeteld maar vier bloedverwanten.
Tijdens mijn vrije tijd: Laat ik mijn dochter de wereld zien. En dan staan er altijd vier dingen centraal: wij, kunst, eten en cultuur. Fien is 11 jaar en praat over componist Ludovico alsof het Harry Styles is. (lacht) We gaan veel op weekend samen, maar het was van 1992 geleden dat ik nog eens twee weken op reis was. Zo gingen we op bezoek bij kunsthandelaar Guy Pieters en beeldhouwer Bernar Venet.
Hier spring ik mijn bed voor uit: Kruisbestuiving - en dat bedoel ik in de zin van de juiste mensen samenbrengen. (knipoogt) Ik doe ook niets liever dan iemand meenemen naar een antiekmarkt of muzikant, die hij of zij nog niet kent. Als ik morgen mijn laatste adem uitblaas, dan wil ik zo veel mogelijk mensen iets bijgebracht hebben.
Op sociale media: Post ik enkel de schoonheden van het leven: een kunstwerk, een wijngaard of een lied. Iemand zei ooit dat hij precies met mij meereist, en dat vond ik een heel mooi compliment.
Favoriete plek: Mijn slaapkamer - met haard, koffiecorner en frigo - en geloof of het niet: de kerk. Ik ben niet het heiligste boontje, maar daar kom ik pas echt tot rust. Hoewel ik zelfs eens in de Sixtijnse Kapel herkend en aangesproken werd. (lacht) Fien en ik branden er ook steevast een kaarsje voor een vriend of familielid die pijn of verdriet heeft.
Droombestemming: New York. Ik kon er al eerder geweest zijn, maar ik heb altijd geweigerd. De eerste keer moet - en zal - met mijn dochter zijn. De enveloppen van mijn vijftigste verjaardagsfeest liggen hiervoor aan de kant.
Altijd in mijn koelkast: Coca-Cola. Ik ben niet het type man dat in de zomer een fris pintje of wijntje bestelt. Ik ben opgegroeid met spierwitte koteletten en schoenzolen van vlees. Ik ben dus pas een Bourgondiër geworden wanneer ik het thuisfront verliet.
Ik blijf fit door: In ieder geval niet door te sporten, helaas. Mijn fitnesstoestellen en Eddy Merckx-fiets zijn stof aan het vergaren. Ik heb er de laatste jaren geen tijd of fut meer voor, en dat hoop ik wel terug te vinden.
Favoriete bloem: Ik ben een rozenman.
Met de feestdagen: Vlucht ik weg met Fien, omdat er dan te veel op mij afkomt. Op kerstavond zit ik alleen in mijn biotoop en gun ik haar het familiegevoel bij haar mama en grootouders, maar van kerst tot nieuwjaar zijn we weg met ons tweetjes, naar Parijs, Kopenhagen of Londen.
Beste aankoop: Dit pand, waar ik werk en woon. Ik heb dit zonder hulp uit de grond gestampt, met maar zo'n 8.000 euro op mijn spaarboek.
Guilty pleasure: Ik ben een echte zoetebek. Ik heb een chips-lade in mijn keuken en in de frigo van mijn slaapkamer ligt er altijd chocolade. Op aanraden van mijn hartsvriendin staat er nu wel steevast een pot granola in huis.
Ik start mijn dag met: Mijn dochter die mij koffie op bed brengt.
Dit mag onder de kerstboom liggen: De glazen, kitscherige luster uit een winkel in de Rue de Faubourg-Saint-Honoré in Parijs, waar ik al vijf jaar - pardon my French - op geil. Maar eigenlijk geef ik liever dan dat ik krijg, en het liefst van al ervaringen.
Dit wens ik mezelf toe: Geluk. Oprecht geluk. Dat ik terug wat kan leven en de stress mijn lichaam niet meer beheerst.
Mijn laatste krop in de keel: Bij dit interview. (bloost) En afgelopen dinsdag, bij een pakkend bedankingsberichtje na een rondleiding aan 40 vrouwen.
Dit maakt mij aan het lachen: Samen met Fien een deegrol of bistroworst in de handtas van mijn beste vriendin steken. Ik durf de mensen ook wel eens choqueren met een dubbelzinnig mopje.
Zonder dit kan ik niet: Muziek. Dat is mijn gevoelige snaar. Dan gaan mijn fantasie en emoties pas echt de vrije loop. Ik heb voor elke gelegenheid of sfeer wel een playlist, die ik graag met anderen deel. Zo luistert Viki Geunes, de chefkok van driesterrenrestaurant Zilte in het MAS, na zijn avondshift naar een van mijn afspeellijsten.
Dit had ik al langer moeten doen: Loslaten. Minder tijd, energie en geld steken in wie het niet verdient, zoals mijn ouders. Ik ben 51 jaar en word nog tot vandaag de dag door hen vernederd. In mijn werk ben ik misschien groots, maar de meest onzekere persoon zit recht tegenover je. Mijn gedrevenheid is lang pure bewijsdrang geweest, maar nu doe ik het voor mezelf en mijn dochter.
Ik shop bij: Paul Smith, al van mijn 16 jaar. Ik heb zelfs een ganse collectie mutsen, portefeuilles, valiezen en paraplu’s van hem.
Favoriete feestoutfit: Een kostuum, met alles erop en eraan. Zo was ik op een trouw vorige zomer de enige gast met een das - naast mijn advocaat.
Beste opvoedingstip: Geef liefde. Ik heb het nooit gehad. Van mijn vader zelfs geen knuffel. En dat heeft mij getekend.
Ooit wil ik: Zelf in de kookpotten roeren, maar nu ben ik enorm dankbaar voor de hulp die ik thuis krijg. Ik ben ook bevriend met een paar topchefs, die ik enorm bewonder. Sergio Herman lacht altijd met mijn teppanyaki die onaangeroerd blijft.
Moeilijkste aan de liefde: Haar vinden. En wanneer je zoekende bent, het thuiskomen in een leeg huis. Ik mag dan wel zeven haarden hebben, ik kan de warmte met niemand delen. Hoe Elton John - in de film ‘Rocketman’ - alleen thuiskomt na een optreden, zo voel ik mij soms ook. Niemand die vraagt hoe je dag was, geen soep die klaarstaat, geen sfeerlampje dat brandt. Gelukkig wel een kwispelende hond en de allerliefste dochter.
Mijn droomgast aan tafel is: Sir Paul Smith, maar eerlijk? Het draait mij niet om de naam en faam. Koen De Bouw is vriend aan huis, Emma Bale maakte vorig weekend nog TikTok-video’s met mijn dochter en Herman van Veen speelt viool aan deze tafel, maar ik ben daar gewoon oprecht bevriend mee.
Ik mis: De Frederiek die vroeger op tafel stond te dansen. Boîtes zoals La Rocca? Ik sloot ze allemaal. En nu? Nu kom ik niet van mijn stoel, als ik er al naartoe ga. Ik heb een klop van de hamer gekregen en trek sindsdien, eenmaal de winkel gesloten is, een muur op. Hoewel ik an sich een heel sociaal persoon ben.
